BOEK | Graeme Simsion – Het beste van Adam Sharp

Vorig jaar raakte ik in de ban van Professor Don Tillman en zijn Rosie Project. In no time verslond ik beide boeken en regelmatig zat ik hardop te lachen bij het lezen van deze boeken van Graeme Simsion. Een tijdje geleden zag ik bij de boekhandel zijn nieuwe roman (oktober 2016) liggen: Het Beste van Adam Sharp. In deze roman worden muziek, liefde én ervaringen uit het verleden gecombineerd en dat triggerde mij direct. Ik kocht het boek en begon te lezen… is dit verhaal weer zo’n succesnummer?

Als mijn leven vóór 15 februari 2012 een liedje was geweest, was het misschien ‘Hey, Jude’, een simpel pianodeuntje, beginnend met mijn droevige, treurige jeugd. Halverwege leefde het op – ‘better, better, better’ – en was het heel even een voorbode van iets uitzonderlijks. Maar daarna kwam gewoon ‘na-na-na-na’, keer op keer. Best leuk, maar vooral vanwege de herhaling.

Wat als je nog een kans krijgt?

Zesentwintig is Adam Sharp, op het moment dat hij als IT Consultant voor een klus enkele maanden in Melbourne gaat wonen. Muziek is zijn grootste passie en in zijn vrije tijd treedt Adam regelmatig op als pianist in een plaatselijke bar. Daar ontmoet hij Angelina, actrice in een populaire soapserie. De twee vallen als een blok voor elkaar, maar door enkele grote obstakels heeft hun liefde geen kans van slagen. Met veel tegenzin moeten ze elkaar loslaten. Inmiddels nadert Adam de vijftig, werkt hij parttime als database architect en is hij al jaren samen met Claire, een succesvolle software specialist. Ze zijn niet getrouwd, hebben geen kinderen en hun relatie lijkt een beetje ingedut. Hij is niet perse ongelukkig, maar het enige waarvan hij nog echt tot leven komt is de wekelijkse pub quiz. Dan krijgt Adam uit het niets een mailtje van Angelina: ‘Hoi‘. Het roept meteen veel herinneringen op en hij besluit te reageren. Een tweede kans voor zijn eerste liefde: is het mogelijk?

Nostalgie en verlangen naar vervlogen tijden: dat is het gevoel dat Het beste van Adam Sharp in het eerste deel van de roman oproept. Het levensverhaal van Adam en zijn herinneringen aan zijn verleden worden als een rustig kabbelend beekje opgetekend. Eigenlijk is het idee best mooi: een man van middelbare leeftijd die terugkijkt en aan het denken gaat over wat ooit was. Gewoon zoals het echte leven ook kan zijn. Maar toch komen er langzaam vragen op bij mij als lezer, want wat betekent het oprakelen van deze herinneringen voor het mailcontact met Angelina en de relatie tussen Adam en Claire?

Deel 2: een ommekeer

In deel twee van de roman besluit Adam dat het tijd is voor actie: het is gedaan met de terugblikken, we bevinden ons weer in een tegenwoordige tijd. Adam verbreekt zijn relatie en gaat in op Angelina’s uitnodiging om haar en haar man te ontmoeten in hun huis in Frankrijk. Daar begint een psychologisch spelletje tussen de personages, wat de sfeer in het verhaal behoorlijk doet veranderen en zorgt voor enkele verrassende plottwists. Meer naar het einde wordt echter langzaam een hoop duidelijk en worden bepaalde keuzes van personages verklaarbaar. Sommige ontwikkelingen in dit tweede deel van de roman vond ik vrij heftig (en expliciet), maar juist ook heel interessant.

Dat laatste ga ik proberen helder uit te leggen zonder iets van het plot weg te geven. Keuzes die mensen maken lijken vaak aanvankelijk heel onverwacht en onbegrijpelijk. Adam is echter een man die iedere (nieuwe) situatie en keuze uitgebreid analyseert, interpreteert en in een groter geheel probeert te plaatsen. Omdat je daar als lezer heel duidelijk in meegenomen wordt, vallen de puzzelstukjes in het verhaal steeds een beetje meer op zijn plek. En daarmee zijn gemaakte keuzes die eerst onbegrijpelijk of vaag lijken ineens best wel goed te verantwoorden. Dat psychologische proces vind ik waanzinnig interessant en een waardevolle toevoeging aan het verhaal. Het is trouwens een aspect dat ook in de Rosie boeken terugkwam en dat wat mij betreft zeker een van de sterke kanten van Simsions schrijfstijl is.

Het beste van Adam Sharp: mijn conclusie

Wat mij ook erg kon bekoren aan het verhaal over Adam Sharp is de enorme hoeveelheid verwijzingen naar muziekstukken en artiesten. Muziek is een belangrijke factor in het leven van Adam én in zijn relatie met Angelina. Hij koppelt daarom bepaalde nummers aan situaties die hij heeft meegemaakt, wellicht om de herinneringen levendiger te houden. Als muziekliefhebber snapte ik veel van die verwijzingen wel en vond ik het een mooie symbolische waarde in het verhaal. Overigens: achterin het boek staat een opsomming van alle nummers én er is een Spotify playlist die je kunt draaien tijdens of na het lezen, om je helemaal in de sfeer van het boek te wentelen.

‘Beide boeken lazen als een sneltrein’. Dat is wat ik zei in mijn bespreking van de ‘Rosie’ boeken. Dat geldt ook voor Het beste van Adam Sharp: ik las het boek tijdens de heen- en terugvlucht van het weekend Lissabon bijna helemaal uit. Het verhaal prikkelde, maakte me nieuwsgierig naar meer. Toch is het boek verder helemaal niet te vergelijken met het verhaal over Don en Rosie. Sterker nog: ik denk dat je die boeken echt moet loslaten als je aan deze begint omdat het totaal anders geschreven is. Verwacht je dezelfde humor, dan kom je van een koude kermis thuis. Al met al vond ik Het beste van Adam Sharp een bijzondere roman die ik met plezier heb gelezen. En het einde van het boek? Hoewel ik misschien stiekem anders had gehoopt, ben ik blij met de keuze die Simsion heeft gemaakt, omwille van de geloofwaardigheid.

Welk boek lees jij op dit moment, heb je een leuke tip voor me?