De geheime dagboeken van Hendrik Groen

Goed, ik ben er misschien een beetje laat bij. Ondanks dat Pogingen iets van het leven te maken; Het geheime dagboek van Hendrik Groen al een hele tijd op mijn to-read lijstje stond, kwam het er steeds niet van erin te beginnen. Begin deze maand was het zo ver: ik kreeg deel één cadeau als verlaat verjaardagscadeau. Ik lachte veel en huilde een beetje en nog voor ik het boek uit had kocht ik deel twee alvast. Een kleine spoiler misschien, maar zo enthousiast was ik dus! Ook al ben ik misschien de laatste in de rij die dit boek las, ik wil het dit verhaal toch graag met je bespreken en daarom twee boeken in één bespreking!

In eerste instantie was het mijn bedoeling de boot beleefd af te houden, maar ik begin enthousiast te worden. Misschien is het wel een heel grappig idee om toertochten te organiseren. Een lange rij scootmobielen die traag door oneindig laagland gaat. Af en toe stuurt een bejaarde de sloot in.

Hendrik Groen is 83 ¼ jaar oud en altijd correct, vriendelijk en beleefd. Omdat hij niet anders durft dan dat. Hij wordt er zelf een beetje moe van en daarom besluit hij in 2013 één jaar een geheim dagboek te gaan bijhouden, waarin hij zijn ongezouten en ongecensureerde kijk gaat geven op het leven in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord. Dat leidt tot een openhartige beschrijving van zijn soms nogal eentonige dagelijks leven, zijn gezondheid en zijn vriendschappen. Ik heb regelmatig flink gelachen om de hilarische beschrijvingen van de situaties uit bejaardenhuis, waar klagen over niets de meest populaire hobby lijkt te zijn. Ook de avonturen met de Omanido (Oud-maar-niet-dood) club en in het bijzonder Hendriks vriend Evert Duiker leidden tot menig lachsalvo.

Fast forward naar 2015; Hendrik is inmiddels 85 jaar. Na een moeilijk jaar waarin Hendrik het niet kon opbrengen om zijn dagelijkse stukjes te schrijven besluit hij toch opnieuw te beginnen aan een dagboek. Er staan veel veranderingen voor de deur in het bejaardenhuis waar hij woont en dat houdt de gemoederen flink bezig. Daarnaast heeft de komst van twee nieuwe leden Omanido wat nieuwe energie gegeven om toch vooral het mooiste uit het leven te halen. De hoge leeftijd van de oudjes betekent niet dat zij niet in staat zijn om het avontuur op te zoeken en waar nodig anderen een beetje voor de gek te houden (en zo bijvoorbeeld 4 van de 5 zetels in de bewonersraad te pakken te krijgen).

Hardop lachen, maar ook even slikken

Zoals ik al zei: ik lachte. Veel! Maar naast flink lachen waren er ook diverse momenten waarbij ik even moest slikken. In het tweede deel, Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, nog meer dan in het eerste. Want ook lichamelijke klachten en afscheid nemen horen erbij, als je de leeftijd van Hendrik hebt bereikt. En dat is heel lastig, zeker als het mensen betreft die je enorm lief hebt. Ook zijn overpeinzingen over zijn leven (en het einde daarvan) en het leven in het algemeen zijn erg raak en her en der ook wat emotioneel. Deze passages zijn prachtig beschreven en maken dat de geheime dagboeken van Hendrik Groen geen flauw persiflage worden, maar een sterk personage met wie je oprecht kunt meeleven.

Omdat de boeken in dagboekvorm geschreven zijn en zich afspelen in een recent verleden komen er veel herkenbare gebeurtenissen voorbij. Denk aan de bus die vastzat bij de Tour de France, de troonswisseling en politieke issues. Vaak omlijst met een cynische opmerking of grap, maar met tijden is het verhaal ook ontroerend en pijnlijk. Het geheel wordt in de twee boeken zo beeldend beschreven dat je het gevoel hebt dat je over de schouder van Hendrik meekijkt en er zelf bij bent. Humor is natuurlijk erg persoonlijk; wat de een grappig vindt kan de ander vreselijk vinden. De humor in deze boeken is heel droog, soms zelfs een tikje grof. Maar ik houd daar wel van, zeker omdat het nooit (echt) ordinair wordt. Hendrik drijft graag de spot met de wereldbewoners, maar ook zeker met zichzelf.

Of Hendrik Groen nou wel of niet echt bestaat (niet dus, zo bleek een tijdje terug). Het maakt mij niet uit. Zijn verhaal is een mooie en soms ontroerende analyse van een wereld die steeds kleiner wordt naarmate de jaren verstrijken. Een eerlijk, humoristisch verhaal waarin de moed erin houden centraal staat, hoe moeilijk dat soms ook is. Een verhaal dat ik met heel veel plezier gelezen heb! Hendrik heeft een plekje in mijn hart veroverd. En.. ik hoop stiekem dat de roman waarop Hendrik doelt in zijn tweede dagboek er echt gaat komen. Ben benieuwd!