Hoe wordt een mens tot de persoon die hij is? Hoe ga je om met (heftige) gebeurtenissen die gedurende je leven op je pad komen en hoe maakt dat je leven zoals het wordt? Deze vragen staan centraal in de roman Het einde van de eenzaamheid van de talentvolle Duitse schrijver Benedict Wells. Dit voorjaar kwam de Nederlandse vertaling uit bij uitgeverij Meulenhoff, nadat de roman in Duitsland een daverend succes werd. Ik zag het boek liggen in de winkel en meteen bij het lezen van de achterkant raakte ik geïntrigeerd.
En toen dacht ik aan de dood, die ik me vroeger vaak had voorgesteld als een oneindige uitgestrektheid, een soort sneeuwlandschap waar je overheen vloog. En daar waar je het wit raakte, vulde het niets zich met de herinneringen, gevoelens en beelden die je in je droeg en kreeg het een gezicht.
Op jonge leeftijd wees – wat doet dat met je?
Drie kinderen raken op jonge leeftijd hun ouders kwijt als gevolg van een tragisch ongeval. De jongste van de drie, Jules, is op dat moment tien jaar oud. De kinderen komen terecht in een internaat. Die periode tekent hun leven: alledrie gaan ze op hun eigen manier om met het verlies van hun ouders en de omgang met het leven, dat vol hobbels en moeilijkheden zit. Vooral Jules trekt zich steeds meer in zijn eigen wereld terug. Op school ontmoet hij Alva, een wat mysterieus meisje die hij niet altijd kan doorgronden. Ze raken bevriend, maar verliezen elkaar uit het oog wanneer ze klaar zijn met de middelbare school. Jaren later komen ze elkaar weer tegen. Is het mogelijk om de verloren jaren te kunnen goedmaken? En wat heeft Alva altijd voor Jules verzwegen?
35 jaar later blikt Jules terug op die kindertijd die zo bepalend was voor zijn leven, maar ook op de jaren die daarna volgden. Hij heeft een ernstig motorongeluk gehad en overdenkt als gevolg daarvan zijn leven terwijl hij in het ziekenhuis ligt. Hoe ging het er in het gezin aan toe, hoe waren de onderlinge verstandhoudingen? En wat weet Jules nou eigenlijk echt van zijn ouders en hun families?
Eenzaamheid is eindig als je je de verbinding durft aan te gaan
Tja, wat kan ik anders zeggen over Het einde van de eenzaamheid dan dat het een prachtig boek is? Het verhaal vormt een prachtig portret van een jongen die opgroeit en zijn eigen weg door het leven moet zien te vinden, zonder de steun van zijn ouders. Het is een boek waarin verlies, rouw, hoop, vriendschap en liefde tezamen komen en een plek krijgen. Jules is de verteller van het verhaal en omdat hij door het motorongeluk in zijn hoofd teruggaat naar de jongere versie van zichzelf, kun je bijna letterlijk over zijn schouder meekijken naar de gebeurtenissen.
Het einde van de eenzaamheid laat zien hoe de dingen die je meemaakt jou als mensen vormen en je leven bepalen. Hoe gebeurtenissen uit je jeugd de groei naar volwassenheid beïnvloeden, maar hoe je ook de mooie momenten uit het leven kunt aangrijpen. Het boek is met veel inlevingsvermogen geschreven en voelt levensecht aan. Eerlijk is eerlijk, er zitten wat losse eindjes in het verhaal, zoals de onduidelijkheid over de vroege dood van Jules’ oom Éric. Maar toch: eenmaal begonnen in het boek wilde ik niet meer ophouden met lezen. Het einde van de eenzaamheid leerde me dat eenzaamheid eindig is als je je open stelt en écht de verbinding durft aan te gaan. Een bijzondere en hoopvolle boodschap in een van de allermooiste boeken die ik in tijden heb gelezen.
Het einde van de eenzaamheid door Benedict Wells kost €19,99 als hardcover en €12,99 als ebook en is onder andere te verkrijgen via bol.com.
Dit artikel bevat een affiliate link.
