Het is alweer 6,5 jaar geleden dat ik mijn Twitter account aanmaakte. Uit nieuwsgierigheid en benieuwd naar dit nieuwe medium. In mijn tienerjaren was ik altijd al online, al knutselend aan eigen websites. Eerst een CU2 pagina (kent u hem nog?!) en later daadwerkelijk een eigen website (met het gratis domein .tk op het einde). Toch was Twitter voor mijn gevoel weer anders, een nieuw avontuur. En dat avontuur ging ik maar al te graag aan.
Ik schreef mijn frustraties als jonge studente van me af, nam mijn Twittervolgers mee tijdens mijn stage in Zweden en vergrootte mijn geringe sociale kring met mensen die ik langzaam ook ‘in real life’ leerde kennen. Twittervolgers, waarvan ik sommigen nu goede kennissen mag noemen. Of zelfs vrienden. Met hen beleefde ik bijzondere momenten. En nee, het was niet altijd positief. Als ik een negatief Twitterberichtje plaatste waar ik niet goed over had nagedacht. Of als mensen informatie die ik via Twitter de wereld in bracht verkeerd gebruikten. Al Twitterend ging ik mijn early twenties door en groeide van onzeker jong meisje naar de persoon die ik nu ben en die van online haar werk heeft kunnen maken. Omdat ik erachter kwam dat daar toch echt mijn hart ligt.
Omgaan met online
Dat geldt niet voor iedereen. Mede door mijn werk ontdek ik steeds vaker hoe groot de generatiekloof kan zijn als het gaat om technologie. Van totale controle willen houden over hoe men online vindbaar is tot het simpelweg volgen van het nieuws via het journaal van acht uur en de krant die ’s ochtends op de mat valt. Bewust je leven online zetten? Ondenkbaar! Voor twintigers is dat alweer heel anders (en bij tieners nog weer anders). Voor de eerste groep geldt dat de scheiding werk/privé langzaam vervaagt: ik krijg op mijn werk via mijn telefoon het wereldnieuws binnen, terwijl ik ’s avonds nog wat zakelijke mail beantwoord. De mix tussen het privé en zakelijk gebruiken van social en het analyseren en gebruiken van online data vind ik geweldig. Online is mijn wereld en ik vind het heerlijk om te zien wat ik er allemaal mee kan.
Een blog.. en dan?
Maar toen startte ik anderhalf jaar geleden deze blog. Daarmee kwam er voor mij een nieuw vraagstuk bij. Want al bloggend laat je een hoop van jezelf zien en ik vroeg mezelf af hoe ver ik daar in wilde gaan. Mijn persoonlijke accounts op sociale netwerken heb ik, wellicht onterecht, ergens toch altijd gezien als iets waar ik zelf makkelijk de controle op kon houden (door bijv. slotjes), maar een website waarop je – een groot deel van je – eigen wereld laat zien is toch een ander verhaal. Ook merkte ik dat de dynamiek van het bloggen zo anders is dan de online community die ik tot dan toe gewend was. En daarnaast: ik ben natuurlijk ouder geworden en mijn inmiddels volwassen wereld ziet er simpelweg anders uit dan zes jaar geleden. Ik merkte een tijdlang dan ook dat ik het lastig vond om de grens te bepalen: wat zet ik op mijn blog om te delen met de wereld en wat niet? Wil ik alles perse online hebben en is dat oké of juist niet nodig?
Bewust online zijn
Inmiddels heb ik volgens mij een modus gevonden die goed voelt. Ik plaats geen foto’s van dierbaren en vrienden op mijn blog (tenzij ze expliciet aangeven dat het oké is), schrijf amper/niet over mijn werk en denk goed na (soms iets te veel) over de inhoud van blogposts voor ik ze online zet. Ik denk dat ik met die keuzes een goede balans heb gevonden in het doen wat ik geweldig vind – online zijn, schrijven en mijn eigen site bijhouden – en mijn privacy. Toch twijfel ik nog wel eens, omdat het betekent dat je soms minder open bent dan bloggers die andere keuzes maken en lezers daardoor afhaken. Of ik twijfel juist dat ik misschien te open ben en me dat later nog eens kan schaden. Dat is soms best jammer, omdat ik me daardoor niet áltijd vrij voel als ik schrijf. Toch is deze omgang met mijn blog wel iets waar ik op dit moment volledig achter sta. Synchroon aan deze overwegingen merk ik dat mijn gedrag op andere online netwerken veranderd is. Ik tweet bijvoorbeeld minder vaak én op een andere manier.
Ik denk dat ik volwassener geworden ben in het gebruik van mijn persoonlijke sociale netwerken en dat vind ik fijn. Maar juist daarom schrik ik af en toe als ik zie wat gebruikers van diverse netwerken aan teksten gebruiken. Onder sommige foto’s van bekende personen en bloggers staan zoveel haatreacties, dat ik me soms moeilijk kan inbeelden dat het fijn is om echt alles van jezelf te delen op internet. Maar iedereen maakt daarin andere keuzes en dat is prima. Zolang je het maar in volle overtuiging doet.
Waar ligt jouw grens als het gaat om het online delen van jouw leven?
Mooi stuk, Amy! Ik denk dat mijn ontwikkeling en grenzen redelijk overeenkomen met die van jou. Ik denk heel bewust na over wat ik post, en ook op Twitter ben ik voorzichtiger geworden. Niet alleen qua ‘hm, wil ik dat wel delen?’, maar ik merk dat ik ook last heb van beroepsdeformatie en dat ik vaak denk: dit vinden “de mensen” wel/niet interessant of amusant.
Ah wat goed zeg dat je zo duidelijk een grens hebt! Goed geschreven! Soms denk ik wel eens, wat is het leven toch makkelijk zonder telefoon en alles. Een afspraak was altijd een afspraak en je sprak elkaar vaker gewoon in het echt dan al typend via whatsapp. Misschien ben ik wel een heel degelijk persoon maar ik mis het wel in mijn echte sociale kringen. Social media is verrijkend maar niet altijd als het gaat om je echte kringen.
Ik ga precies hetzelfde met de online wereld om. Ik blog en post bewust en ben best voorzichtig met wat ik plaats. Zeker omdat ik inderdaad niet wil dat iets mij kan schaden. Ook namen en foto’s van vrienden en familie gaan er niet op en dat vind ik helemaal prima.
Ik merk dat ik naarmate ik ouder ben geworden ook veel bewuster ben ik wat ik online zet. Als tiener van een jaar of twaalf gooide ik al mijn frustraties op mijn weblog, maar dat doe ik nu zeker niet meer. Ik ben wel vrij persoonlijk op mijn blog, maar toch ook weer niet. Ik kies zelf welke kant ik laat zien en wat ik niet deel en dat vind ik prettig. Als ik foto’s online zet waar andere opstaan vraag ik ook altijd expliciet toestemming en als ik iets gefilmd heb waar andere in voor komen laat ik ze dat eerst zien voor het online komt. Zelfde met mijn huis, mijn vorige woning heb ik pas delen van online gezet toen ik er niet meer woonde en als ik nu iets online zet waar een deel van ons huis op te zien is laat ik het eerst aan mijn vriend zien en als hij het niet oke vindt, komt het niet online. Als ik dat vergelijk met toen ik 12-17 was.. dan is dat toch wel een heel anders.
Ik ben zeker bezig met ‘bewust bezig zijn’ qua online dingen. Ik zet minder op Fb en ga bewust om met mijn blog. Dit is zeker nu ik wat ouder ben geworden zeker iets waar ik mee bezig ben. Het is en blijft het internet en je weet nooit wie er mee leest.
Doen wat echt goed voelt is voor mij het belangrijkste. De dingen die ik niet aan iemand zou vertellen die ik net heb ontmoet, deel ik ook niet op mijn blog: echt persoonlijke zaken, dingen die te maken hebben met leerlingen of collega’s, gebeurtenissen rondom andere mensen in mijn leven… dat soort dingen.