Hej allemaal. Vandaag is het weer tijd voor een nieuwe aflevering van Twintigers Vertellen. In deze serie laat ik jou aan het woord over allerlei zaken en gevoelens die voorbij komen in het leven van twintigers van nu. In de aflevering vandaag staat centraal: Kinderen. Een vrolijk en mooi onderwerp, maar voor sommigen ook wel een van de moeilijkste of fragielste onderwerpen. Er komt zoveel gevoel bij kijken en het onderwerp is zó persoonlijk. Ik denk dat het een mooie aflevering is geworden, met prachtige verhalen van drie supersterke dames.
De gemiddelde leeftijd waarop vrouwen kinderen krijgen stijgt al jaren in gestaag tempo. Waren vrouwen in 1970 gemiddeld 24 jaar oud bij hun eerste kind, inmiddels is die leeftijd opgelopen tot ruim 29 jaar oud. Voor hoogopgeleide vrouwen geldt zelfs dat de gemiddelde leeftijd 34 is wanneer zij voor het eerst in verwachting raken. Gynaecologen en artsen waarschuwen voor die oplopende leeftijd, vanwege onder andere afnemende vruchtbaarheid.
Een flinke verantwoordelijkheid
Universitaire opleiding afgerond, een drukke baan vol uitdagingen en dan nog een waslijst aan ambities en wensen op het to do lijstje. Na mijn afstuderen had ik maar één doel: volledige focus op mijn werk en supergoed worden in mijn vakgebied én meer van de wereld zien. Kinderen? Het was een onderwerp dat niet eens in mijn gedachten voor kwam. De laatste jaren is dat langzaam aan het veranderen. Bijna twee jaar geleden werd mijn neefje geboren. Wat een geweldig, vrolijk mannetje is het en wat is het mooi om de groei en ontwikkeling van zo’n kleintje van dichtbij te mogen ervaren. Door hem zie ik dat een kind krijgen een van de meest bijzondere dingen is die je kan gebeuren. Ik zie echter ook dat het soms behoorlijk pittig is, in het eerste jaar maar zeker ook daarna. Zou ik een dergelijke verantwoordelijkheid wel kunnen dragen? En wil ik dat eigenlijk wel? Wat mij nog meer aan het denken zette is dat ik van dichtbij zie dat het niet perse een gegeven is om kinderen te kúnnen krijgen. Hoe graag je het soms ook zou willen, het kan door verschillende oorzaken gewoon niet lukken. Dat kan een hoop verdriet met zich meebrengen. Dus wie zegt dat, als ik er ooit klaar voor ben, ik op dat moment überhaupt een kindje mag krijgen? Hoewel ik er op dit moment nog steeds niet echt mee bezig ben en andere prioriteiten heb (er is zoveel te doen en te zien in de wereld!) zijn het wel vragen die langzaam wat meer betekenis krijgen en waar ik met de jaren wat vaker over nadenk.
Wat ik in ieder geval mooi en bijzonder vind, is hoe zeer de levens van leeftijdsgenoten (twintigers, begin dertigers) op dit vlak verschillen. Misschien toont dit onderwerp dat wel het meest duidelijk aan van alle afleveringen van Twintigers Vertellen. In mijn eigen omgeving zie ik het niet zo sterk, maar zeker in bloggersland zijn er echt veel meiden van mijn leeftijd of (iets) jonger met één of meerdere kinderen. Toch zijn er ook een heleboel zonder; bewust (ze kiezen – op dit moment – voor een andere richting in hun leven) of helaas ongewenst. Zolang men elkaars situatie respecteert is het mooi om te zien hoe er over dit onderwerp wordt gedacht en hoe twintigers allemaal andere keuzes maken. Ik ben dan ook dankbaar dat de drie meiden hieronder hun verhaal wilden delen. Zo krachtig, ieder op hun eigen manier. Dank!
Dit vertellen andere twintigers:
 |
Joyce – joyfromjoyce.nl “Kinderen krijgen op jonge leeftijd, ik had nooit verwacht dat dit mij zou overkomen. Moeder worden zag ik pas voor me rond mijn 30ste. Eerst maar eens een carrière maken dacht. Toch liep mijn leven iets anders en vlak voor mijn 20-er jaren werd ik onverwachts moeder van een zoon. Mijn visie op mijn toekomst veranderde helemaal en opeens wist ik dat ik jong moeder wilde worden van meerdere kinderen. Carrière maken vond ik niet meer zo nodig; moeder zijn is wat ik wil(de). Op mijn 23ste werd ik voor de tweede keer moeder, ditmaal van een dochter. Mijn gevoel werd nogmaals bevestigd. De dromen die ik eerder had waren niet meer mijn dromen. Ze maakten mij eerder ongelukkig dan gelukkig. Een groot gezin is wat ik wil en er zijn voor mijn kinderen werd mijn nieuwe toekomst. Inmiddels ben ik 25 en in verwachting van ons derde kindje. Mijn kinderen gaven mij een hele andere kijk op het leven en ik ben gelukkiger dan ooit. Thuis bij mijn kinderen in plaats van klimmen naar de top van een baan.” |
| Audrey – eenofandereblog.nl “Dat ik ooit kinderen zou krijgen, is voor mij altijd een vanzelfsprekendheid geweest. Ik heb inmiddels ook de leeftijdscategorie bereikt die ik “vroeger” in gedachten had. Maar nee, op dit moment wil ik écht nog geen kinderen. Ik twijfel nu zelfs of ik ze überhaupt wil. Mijn zus heeft twee zoontjes, en hoewel ik mijn neefjes helemaal fantastisch vind, zie ik ook van dichtbij hoe allesomvattend kinderen zijn. Hoe zwaar het daarom ook is om ze te hebben. Dat is de belangrijkste veroorzaker van mijn twijfels: ga ik daar ooit klaar voor zijn? Wil ik mijn leven er grotendeels door laten overnemen? En kan ik het wel? Van de andere kant: zo veel mensen hebben kinderen en het “lukt” ze uiteindelijk vrijwel allemaal, en de gedachte om later géén kinderen te hebben bevalt me ook niet echt. Gelukkig heb ik voorlopig nog wel even om erover na te denken!“ |
 |
| Rozemarijn “Mijn kinderwens is altijd heel groot geweest. Als jong meisje droomde ik altijd van een gezinnetje met 4 kindjes. In de familie was er een weddenschap; wie ging er van alle nichtjes en neefjes het eerste een kindje krijgen? Iedereen dacht dat ik het zou zijn, ook al ben ik niet de oudste. Ik ben nu echter 24 en 2,5 jaar geleden kreeg ik de diagnose Ehlers-Danlos type 3: een erfelijke bindweefsel aandoening, waardoor ik hypermobiel ben. Ik heb constant pijn, ben vaak heel moe en de aandoening beperkt mij enorm in het dagelijks leven. Toen ik de diagnose kreeg was het voor mij meteen duidelijk: ik zou nooit een biologisch kind op de wereld kunnen zetten. De risico’s voor de baby en mijn eigen lichaam zijn te groot. En er is altijd de kans dat mijn kind deze aandoening ook zou hebben. Dat zou ik mezelf nooit vergeven! Vrienden en familie zeggen wel eens dat bijvoorbeeld adoptie ook nog mogelijk is, maar als ik al niet voor mijzelf kan zorgen, hoe moet ik dan voor een kind zorgen? Er zijn dagen dat ik echt kan wenen om het kind dat nooit geboren zal worden. Er zal altijd een grote leegte blijven ergens diep in mij, die noch door mijn huisdieren noch door mijn partner opgevuld kan worden. Mijn vriend heeft geen kinderwens en begrijpt mijn verdriet niet. Dit is een rouwproces dat ik niet met hem kan delen, waar ik alleen door moet gaan. Dat ik de rest van mijn leven met me mee zal dragen. Mijn hart heeft verdriet, maar mijn verstand zegt dat dit de verstandigste keuze is.” |
Ook meedoen met Twintigers Vertellen? Stuur dan een mailtje naar twintigennogwat [@] gmail.com onder vermelding van Twintigers Vertellen of reageer onder dit artikel. Ik zoek nog enkele deelnemers voor de volgende thema’s: geloof, liefde, politiek, trouwen en ambitie. En heb je een thema dat je graag in deze rubriek zou willen terugzien? Dan laat dat mij zeker weten! Ik zou het super vinden als je zou meedoen!
Heb jij al kinderen, of een diepgekoesterde kinderwens? Of ben je er nog helemaal niet mee bezig?
Wat een mooi stuk. Hoe er allerlei kanten belicht wordt. Veel sterkte voor Rozemarijn ook, lijkt me heel moeilijk vooral als er vanuit je partner geen begrip komt omdat hij niet hetzelfde voelt..
Ik ben 33 en heb wel een grote kinderwens maar nog geen partner om die waar te maken. Vroeger dacht ik dat ik kinderen wou rond mijn 25, maar toen was ik,er nog niet echt klaar voor denk ik.
Wat een mooie verhalen. Het laatste verhaal vond ik wel echt naar om te lezen. Het is zo naar als je een diep gekoesterde wens hebt, maar die niet kunt waarmaken. Als kind riep ik altijd dat ik op mijn 22e moeder wilde worden. Nu ben ik bijna 24 en moet ik er echt nog niet aan denken. Nu heb ik ook geen vriend, dus dat zou ook een beetje roet in het eten gooien ;) Maar ik zou ook wel graag eerst een goede baan willen hebben en alles op de rails willen hebben (eigen huis, vast contract etc.) en dat is nu nog niet zo.
Kan mij goed voorstellen dat dat verandert omdat je nu in een hele andere levensfase zit. Belangrijk om daarin helemaal je eigen tempo volgen..
Mooie verhalen heb je verzameld! Ik ben net twintig, maar ik hoop dat het me gegund is om over (heel) wat jaren ook een gezin te mogen hebben :)
Ik blijf dit zo`n leuke rubriek vinden. Ik wilde ook altijd jong kinderen. Vorig jaar kreeg ik een zoontje en dit is en blijft altijd het mooiste wat mij ooit is overkomen. Soms is het wel even pittig, ik heb het nooit echt zwaar gevonden. Maar het maakt iedere dag zoveel mooier.
Liefs
Ahh en jullie hebben zo’n knap kind!
Jeetje, wat een heftig verhaal van Rozemarijn :( Je moet er toch niet aan denken dat je een wens die zo belangrijk voor je is moet loslaten. Sterkte!
Kinderen krijgen, zo mooi maar aan de andere kant ook zo beladen. Rozemarijn, wat moeilijk dat het niet mogelijk is om kinderen te krijgen. Hier was ik als twintiger ook meer bezig met studeren en carrière maken. Dat eerste lukte goed, dat laatste niet. En toen we klaar waren voor kinderen ging het niet vanzelf. Sinds kort heb ik, op mijn 33ste, een gezonde dochter mogen krijgen. Zo dankbaar dat dit mij gegund is.
Kan ik mij voorstellen Anita! En jullie meisje had zich geen betere moeder kunnen wensen :-)
Wat leuk om te lezen. Ik had oorspronkelijk helemaal geen kinderwens, dat kwam hier pas toen mijn neefje werd geboren en ik zag hoe bijzonder het was. Ik had een nichtje die heel jong moeder wilde worden bij wie het niet (natuurlijk) ging. Gelukkig werd zij twee maanden voor mij zwanger, want bij ons ging het heel snel en anders had ik me er vast rot over gevoeld. Ben nog nét als twintiger moeder geworden en dat vond ik ook een perfecte leeftijd.
Wat mooi om dit te lezen! Iedereen denkt er anders over en ik vind dat je iedereen in zijn waarde daarin moet laten. Kinderen? 10, of geen ieder zijn ding denk ik dan.
Zeker weten, iedereen staat daar anders in. En dat is ook mooi toch? :-)
Ik heb wel een kinderwens, maar ik moet wel zeggen dat ik ‘vroeger’ dacht dat die er ondertussen wel al zouden zijn.. En nu schuift het moment van ‘ik wil het gaan proberen’ toch langzaam op.
Ik lees deze aflevering nu pas, maar wat een mooi stuk is het geworden! Zulke verschillende verhalen. Het verhaal van Rozemarijn raakt me, omdat ze de wens wel heeft, maar het haar niet gegeven is door haar gezondheid. Ik vind het zielig voor haar dat ze het niet kan delen met haar partner, omdat hij die wens niet zo heeft…