Review: Anne Bishop – Zwarte veren (De anderen #2)

‘I want more!’ Zo eindigde ik mijn recensie over Anne Bishops boek Rode Letters, het eerste boek uit de nieuwe urban serie over De Anderen. Ik kon dan ook niet wachten tot het tweede boek uitkwam, want ik wilde zo graag meer lezen over Meg, de wolf Simon en alle andere inheemse aardbewoners, de terra indigene. Maar is dit tweede boek wel zo goed als het eerste? Vandaag vertel ik je uitgebreid over het tweede deel uit de De Anderen serie!

Ze was een cassandra sangue, een bloedprofeet – een vrouw die visioenen zag en voorspellingen uitsprak wanneer haar huid werd doorboord. Of het nu een bewust aangebrachte snee met haar speciale mes was of een wond veroorzaakt door een scherpe rots, ze kreeg visioenen van wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren.

Zoals je in mijn vorige artikel kon lezen maakten we in deel één van de serie over De Anderen kennis met het stadspark van Lakeside en haar inheemse bewoners. Waar dat eerste boek ophield gaat Zwarte Veren verder. Meg is voor het eerst van haar leven vrij om haar eigen keuzes te maken en probeert nu langzaam haar leven op te bouwen in het stadspark waar het menselijk recht niet geldt. De terra indigene waarmee ze samenleeft proberen een manier te vinden om daar op hun manier zo goed mogelijk mee om te gaan. De relatieve rust waarmee dat gepaard gaat wordt echter verstoord door Megs dromen over bloed en zwarte veren en een illegale drug die al verschillende slachtoffers heeft gemaakt onder zowel mensen als De Anderen.

Wat mij meteen opviel ten opzichte van het eerste boek is het tempo van het verhaal. Dit ligt aanvankelijk vrij laag, waarmee de manier geïllustreerd wordt waarop Meg haar weg vindt in de wereld die ze nog niet zo lang kent. In die wereld bevindt zich ook Simon, de leider van het stadspark, die op zijn beurt ook zoekende is omdat hij nog niet helemaal weet wat hij met (zijn gevoelens voor) Meg aanmoet. Een vriendschap tussen wolf en mens.. kan dat eigenlijk wel? De onhandige situaties en ingewikkeldheden die bij deze gevoelens komen kijken leveren met enige regelmaat erg grappige situaties op, wat zorgt voor een humoristische maar vooral realistische touch aan het boek.

Door de ontwikkelingen rondom de mysterieuze drug die plots opduikt krijgen we een heleboel nieuwe informatie voorgeschoteld en maken we kennis met een heleboel nieuwe personages. De geleidelijke opbouw van het verhaal zorgt ervoor dat we daar niet in verzanden en dat leest erg prettig. Twee onderwerpen staan voortdurend centraal: de rol van bloedprofeten in de wereld (van Namid) en de toch wel complexe rol van Simon van als leider van een stadspark waar een hoop gaande is.

Wat ik erg goed vond aan Zwarte Veren is dat het evenals Rode Letters prachtig gestileerd is. Als lezer leer je de personages steeds beter kennen aan de hand van de perfect uitgewerkte karakters. Daarbij zorgt Bishop steeds voor een wisseling van perspectief, waardoor je als lezer bepaalde situaties beter begrijpt. Ook maken die perspectiefwisselingen het verhaal levendig en interessant. In Zwarte Veren gaan we nog verder dan in het eerste deel de diepte in als het gaat om het beschrijven en uitleggen van gebeurtenissen en situaties, zonder dat het een ogenblik saai wordt.

Ja, ik ben definitief om: wat een heerlijke serie en wat is Anne Bishop een geweldige schrijfster! De beschrijvingen van de leefwereld en karaktertrekken van de terra indigene, de hele fijne humor, de hint naar een voorzichtige romance en de mix tussen een realistische wereld en de soms angstaanjagende gebeurtenissen maken het een – toch wel – realistisch en goed uitgewerkt boek. Ik ben fan van Anne’s geweldige schrijfstijl dus ik kan alleen maar zeggen: ga dit lezen en laat je betoveren! Wanneer verschijnt deel drie?