Review: Het Rosie Project / Het Rosie Effect

Soms zijn er boeken waarbij je, als je ze hebt uitgelezen, niet weet hoe snel je naar de winkel moet rennen voor het vervolg omdat je wilt weten hoe het verhaal verder gaat. Het Rosie Project is precies zo’n exemplaar. Een van mijn collega’s raadde het me aan en de afgelopen periode zat ik op elk vrij momentje met mijn neus in deze boeken, benieuwd naar de avonturen van Professor Don Tillman. Het leek me daarom leuk de boeken niet afzonderlijk, maar tegelijk met elkaar te bespreken. Lees je mee?

We liepen terug naar het Japanse restaurant en konden ons gesprek over Rosie niet voortzetten. Ik had echter de informatie die ik nodig had. Gene had een vrouw uitgekozen zonder gebruikmaking van de vragenlijst. Nogmaals met haar afspreken zou volkomen in tegenspraak zijn met de gedachte achter het Echtgenote Project.

In Het Rosie Project volgen we de autistische Don Tillman, hoogleraar Genetica aan de Universiteit van Melbourne. Hij heeft twee vrienden (het getrouwde stel Claudia en Gene) en dat is al veel voor hem, want hij heeft overduidelijke moeite om zich in te leven in anderen. Zijn sociale skills zijn beperkt, want alles wat hij ziet of leest neemt hij zeer letterlijk. Don hecht zeer veel waarde aan efficiëntie en regels, wat zich bijvoorbeeld uit in zijn dagplanning en de manier waarop hij een echtgenote probeert te vinden. Met een zestien pagina’s tellende vragenlijst gaat hij namelijk op zoek naar een fijne levenspartner (en noemt dit Het Echtgenote Project). Op een dag komt echter Rosie Jarman nietsvermoedend Dons gestructureerde leven binnen wandelen. Zij voldoet in niets aan de eisen die Don aan een levenspartner stelt, maar toch lijkt ze zijn wereld op zijn kop te zetten. Zouden ze onverhoopt toch een goede match kunnen zijn?

Daar lijkt het wel op, want in Het Rosie Effect volgen we de twee als zij getrouwd en naar New York verhuisd zijn. Door Rosie heeft Don een iets relaxtere houding kunnen aannemen. Hij heeft zijn gestandaardiseerde maaltijdensysteem afgeschaft en heeft inmiddels wel zes vrienden. Kortom: het gaat de twee voor de wind. Totdat… Rosie zwanger blijkt. Wat, zwanger? Op eigen wijze probeert hij om te gaan met dit heuglijke feit en daarbij denkt hij vooral aan praktische zaken als een super veilige kinderwagen. Terwijl Don volledig opgaat in deze praktische details en zijn emoties vergeet, denkt Rosie dat hij helemaal geen vader wil worden. Ze dreigen elkaar kwijt te raken, terwijl ze elkaar juist nu hard nodig hebben.

Zowel Het Rosie Project als Het Rosie Effect zijn volledig geschreven vanuit het perspectief van Don Tillman. Daarmee krijg je een verhelderend inkijkje in de gedachtengang van iemand met een stoornis binnen het autistisch spectrum. Regelmatig heb ik enorm moeten lachen om de volledig praktische en gestructureerde manier waarop Don met bepaalde zaken omgaat, terwijl elke nuance ontbreekt. Dit brengt hem af en toe erg in de problemen, terwijl hij dat zelf zo helemaal niet ziet. Hoewel ik dus veel gelachen heb, merkte ik ook dat ik soms wat gedesoriënteerd was maar ook vraagtekens stelde bij het boek. Het eerste komt voornamelijk omdat je zelf echt in de huid van Don kruipt en dus begrijpt waarom hij bepaalde dingen doet, terwijl je tegelijk zelf wel tussen de regels door kunt zien wat er écht aan de hand is. De vraagtekens kwamen voornamelijk voort uit de vraag of iemand met een stoornis uit het autistisch spectrum zelf ook zou moeten lachen als zij/hij dit leest. Toch had dat niet de overhand en heb ik vooral genoten. Beide boeken lazen als een sneltrein!

Allebei de boeken zitten goed in elkaar en zijn tot in detail uitstekend uitgewerkt. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik Het Rosie Effect minder sterk vond dan haar voorganger. Dat zit hem vooral in het feit dat het minder vernieuwend was, omdat je al bekend bent met de gedachtegang van Don. Ook brengt schrijver Graeme Simsion Don in het tweede boek regelmatig in heftige situaties die niet altijd erg realistisch zijn en aan het einde van het verhaal blijven er toch een paar vraagtekens over verschillende verhaallijnen bestaan. Beide boeken zijn heel beeldend geschreven, waardoor het verhaal zich tijdens het lezen als een soort film in mijn hoofd afspeelde. Ik kijk dan ook erg uit naar de daadwerkelijke verfilming! Kortom: hoewel ik tweede deel iets minder sterk vond dan deel een, heb ik werkelijk genoten van en gelachen om beide boeken. Mocht je dat nog niet gedaan hebben, dan raad ik je zeker aan om een kijkje te nemen in de wereld van Don Tillman!

Heb jij Het Rosie Project / Het Rosie Effect al gelezen? Wat vond je ervan?