Review: Jojo Moyes – Een week in Parijs

Na het lezen van haar romans Voor Jou en De laatste liefdesbrief, had schrijfster Jojo Moyes er met mij een fan bij. Wat schrijft deze vrouw prachtige verhalen, waar je helemaal in kunt verdwalen! Al een tijdje wilde ik graag de novelle Een week in Parijs lezen, nadat ik daar mooie reacties over gelezen had. Ik kreeg het boekje van mijn zusje cadeau op 5 december, super lief! Ik las het en vertel je met plezier wat ik ervan vond.

Als ze weer kan praten, klinkt haar stem vreemd gesmoord. ‘Vijf dagen. Meer dan dat hebben we niet voor onze huwelijksreis, David. Nog geen week. Wil je nou echt beweren dat ze niet nog tweeënzeventig uur kunnen wachten om je te spreken?’

Het is 1913 en Sophie Lefèvre is pas getrouwd met de liefde van haar leven, schilder Édouard. Ze genieten enorm van hun leven samen in Parijs, maar Édouard is een arme kunstenaar met hoge schulden. Dat werpt een schaduw over hun wittebroodsweken. En dan zijn er nog alle wilde verhalen die kennissen over zijn verleden vertellen. Had ze de winkel waar ze werkte en haar vriendinnen wel achter moeten laten om te trouwen met deze man? Een eeuw later vieren Liv en David hun huwelijksreis in Parijs, maar helaas loopt dat niet helemaal zoals Liv verwacht had. In de korte periode dat ze bij elkaar waren voor hun trouwen wist ze zeker dat David en zij bij elkaar hoorden, maar tijdens deze week in Parijs lijkt hij slechts getrouwd te zijn met zijn werk. Een flinke domper en terwijl Liv in haar eentje door de prachtige stad dwaalt begint ze sterk te twijfelen. Heeft ze een fout gemaakt?

Laat ik allereerst even beginnen met de cover van het boek: wat een plaatje! Ik vind het een heel romantisch beeld geven en het past perfect bij het verhaal dat Een week in Parijs is. Het boekje is met 112 pagina’s – waarvan de novelle zelf op pagina 78 eindigt – erg dun, maar zelfs met weinig woorden kan Jojo Moyes een sterk verhaal neerzetten. Die beperkte ruimte zorgt voor weinig actie, maar juist ook voor focus op de persoonlijkheid en de gedachten van de twee hoofdpersonages Liv en Sophie. Deze zijn dan ook heel helder en volledig uitgewerkt.

Een week in Parijs is geschreven als introductie op de roman Portret van een vrouw, maar is ook uitstekend op zichzelf te lezen. De twee tijden (20e en 21e eeuw) worden ieder hoofdstuk met elkaar afgewisseld en zijn perfect op elkaar afgestemd, zoals we dat ook zagen in De laatste liefdesbrief. Wat ik mooi vond om te lezen is dat dit boek niet alleen de romantische kant van de liefde laat zien maar tevens toont dat relaties niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn zijn, in welke tijd men ook leeft. Aan de andere kant is het boek liefdevol en meeslepend en vloog ik er doorheen! Ik heb er erg van genoten en raad het boekje echt aan als je houdt van de schrijfstijl van Moyes: deze mag je niet overslaan!

Het boek eindigt met een fragment van Portret van een vrouw, waarin je meer leest over Liv en Sophie. Dit boek staat nu absoluut op mijn must-read lijstje!