Twintiger aan het woord is een rubriek waarin ik jou aan het woord wil laten over wat jou drijft in de keuzes die je maakt; wat zijn je dromen, je ambities? Droom je van een groot gezin, wil je voorlopig nog lekker studeren, of ambieer je een topfunctie bij een grote multinational? Ik ben benieuwd hoe jij de komende jaren voor je ziet. Vandaag in Twintiger aan het woord: Vivian (21) heeft een grote passie voor het onderwijs en staat ondanks (of misschien wel dankzij) haar handicap met veel plezier voor de klas in het speciaal onderwijs.
“Mijzelf gelukkig maken en zoveel mogelijk groeien is waar ik de meeste waarde aan hecht: ik wil graag de dingen doen die ik leuk vind en die ik goed kan, maar vooral ook de dingen die echt bij mij als persoon passen. Mijn ziekte en beperkingen zorgen vaak voor frustratie, onzekerheid en verdriet, maar ik leer al sinds mijn jeugd keer op keer weer hoe waardevol het is om hoop te blijven houden, om positief te zijn en te focussen op de kleine dingen waar ik van kan genieten, op de dingen waar ik dankbaar voor kan zijn en op alles wat wél goed gaat.
Door een darmziekte functioneren mijn darmen niet naar behoren en dat heeft er indirect toe geleid dat ik ook moeite heb met lopen, zien en horen en me vaak moe of ziek voel. Maar er is ook heel veel wat ik wel kan, en ik richt me graag op de persoon die ik ben dankzij én ondanks mijn ziekte. Was ik gezond geweest, dan had ik heel anders in elkaar gezeten en het is juist deze Vivian waar ik trots op ben en die me gelukkig maakt. Het is zeker niet altijd makkelijk, maar het is het wel waard: ik weet waar ik voor sta en ik weet waar ik voor kies en daar vecht ik voor. Er is altijd een manier om te bereiken wat ik het liefste wil, wat voor manier dat dan ook is.”
“Mijn dagelijks leven is vrij eenvoudig ingericht. Ik begin na de zomer aan het derde jaar van de lerarenopleiding Nederlands en dat schenkt me ontzettend veel geluk en voldoening. Het onderwijs was niet mijn eerste keus: ik ben de opleiding oorspronkelijk gaan doen om met een propedeuse Nederlandse Taal & Cultuur te kunnen gaan studeren. Maar na slechts een paar maanden was daar geen sprake meer van: ik genoot met volle teugen van de studie en dankzij de fantastische begeleiding en enorm ruimdenkende voorzieningen in het studieprogramma gaat het ook geweldig goed.
In het onderwijs heb ik mijn hart liggen, zo ontdekte ik: ik vind het geweldig om ermee bezig te zijn, het fascineert me en het geeft me het gevoel dat ik iets bijdraag aan de maatschappij. Ik heb ontdekt dat het speciaal onderwijs de juiste plaats is voor mij: het regulier onderwijs zou te zwaar zijn, maar op het speciaal onderwijs kan ik leerlingen bereiken die net als ik een ziekte of handicap hebben, hen laten zien dat ze méér kunnen bereiken als ze maar zichzelf ontplooien en ervoor willen gaan. Net zoals ik ervoor ga.”
“Mijn studie neemt uiteraard veel tijd en energie in beslag, maar daarnaast schrijf ik ook heel graag. Mijn blog is echt een soort therapie voor mij: het schrijven van echt persoonlijke stukken helpt me enorm om te groeien en dingen over mezelf te leren, en daarnaast vind ik het gewoon heerlijk om te doen. Daar ben ik dan ook het meeste mee bezig buiten het studeren. Verder vind ik het heerlijk om te lezen, series te kijken, mijn favoriete muziek te luisteren en lekker een beetje te rommelen met notitieboekjes en washitape en dergelijke. Mijn wereldje is klein, maar zeker niet inhoudsloos.
Sinds ik ben begonnen met mijn studie, merk ik dat ik het ziek en beperkt zijn toch lastiger vind: ik wil vaak veel te veel doen omdat ik me wil bewijzen, wil laten zien wie ik ben en wat waard ben, ondanks mijn ziekte. Ik stel vaak hoge eisen aan mezelf en word dan onzeker omdat ik bang ben dat ik niet goed genoeg ben of dingen niet aankan: dat het onderwijs te zwaar is of niet haalbaar in verband met mijn gehoor en zicht, bijvoorbeeld. Maar steeds weer leer ik ook hoe belangrijk het is om voor mijzelf te kiezen: doen at goed voelt en dicht bij mijzelf blijven is uiteindelijk wat me het meeste brengt. De dingen op mijn manier (kunnen en willen) doen, want dat is juist wat mij sterk maakt.”
“Mijn ziekte is heel onvoorspelbaar, dus ik kan niet met zekerheid zeggen hoe de toekomst eruitziet. Wel hoop ik binnen vijf jaar een parttime baan als docente Nederlands op het speciaal onderwijs te hebben en de rest van mijn tijd te kunnen besteden aan het schrijven van romans en artikelen voor een lifestylemagazine. Hopelijk woon ik samen met een leuke man die voor me wil en kan zorgen, in het gezelschap van een hulphond en wat katten. Kinderen wil ik niet: fysiek zou ik het niet aankunnen, maar ik kies ook hier weer liever voor mijzelf. Uiteindelijk maakt de essentie van de toekomst mij namelijk niet uit: het belangrijkste is dat ik mijzelf gelukkig kan blijven maken door de dingen te doen die me blij maken en door simpelweg voor mezelf te blijven kiezen.”
Dankjewel Vivian, voor je bijzondere verhaal. Uit je verhaal klinkt zo veel kracht en levenslust.. dat bewonder ik echt. Echt top dat je voor jezelf en jouw geluk kiest.. dat is de basis van alles! Daarnaast (en dat heb ik je stiekem ook al gemaild) vind ik het heel tof dat je de opleiding Nederlands doet, omdat dat ook mijn oorspronkelijke vakgebied is. Leuk om een vakgenote terug te zien in deze rubriek :-) Na dit prachtige verhaal van Vivian wil je vast meer over haar lezen? Dat kan! Dagelijks blogt ze op Vivians Vocabulaire over alles wat er op haar pad komt, zoals boeken, films, lesgeven en ziek zijn. Neem eens een kijkje!
Wat een leuk, inspirerend verhaal! :)
Mooi en inspirerend verhaal. Ik volg haar al een tijdje :-)
Prachtig en krachtig verhaal. Ik heb echt bewondering voor Vivian, ze is zo jong maar kent zichzelf al zo goed, dat vind ik heel erg knap.