Dag lieve Guus.

Tranen. Heel veel tranen. Iedere keer als ik naar buiten kijk, verwacht ik die vrolijke witte pluizenbol door de tuin te zien rennen en huppelen. In de grote ren ligt een stukje wortel. Vrijdagavond hield ik dat voor hem en toen at hij er een paar hapjes van. Een paar hapjes, terwijl wortel by far zijn lievelings was. Nu ligt het stukje wortel daar, om niet meer opgegeten te worden. Want zaterdagochtend ben ik in allerijl met mijn kleine fluffy baby naar de dierenkliniek gegaan, waar hij zaterdagavond is overleden. Dag, mijn lieve Guus.

Vorige week woensdag, 18 mei, was het precies drie jaar geleden dat Guus bij ons kwam. Ik wilde al zo enorm lang een eigen konijn en herinner me die dag dan ook nog goed: ik zag hem en was op slag verliefd. Die schattige hangoortjes, zijn prachtige vacht met drie kleuren en lange manen rond zijn enthousiaste koppie. Acht weken oud was hij. Hele dagen en avonden zat ik met hem in de tuin; eerst nog met mijn studieboeken, later gewoon om te knuffelen of met wat voer.

Ik was zo dol op mijn eigen pluizige hangoor, die niets liever deed dan door de tuin racen en springen! Al vrij snel kwam Bobbie erbij vanuit het asiel, omdat het me beter leek als Guus een konijnenvriendinnetje zou hebben. Ze werden dikke maatjes, die altijd samen op expeditie gingen in de tuin en samen speelden. En toch voelde van deze twee beestjes Guus altijd als mijn echte furry friend, juist omdat ik hem had zien opgroeien van kleins af aan. Ik deed er alles aan om hem het beste leventje te geven dat een konijn maar kon wensen. Hij had – en heeft – een speciaal plekje in mijn hart.

Mijn twee monstertjes sprongen altijd als een malle op voer af, wanneer ik dat ’s ochtends en ’s avonds gaf. Afgelopen vrijdagochtend viel het mij op dat Guus dat niet deed. Hoewel zeldzaam, gebeurde dat wel eens vaker, maar toch baarde het me een beetje zorgen. Toen ik na mijn werk wat groente voor zijn bekje hield wilde hij wel eten, een paar hapjes. Daarnaast at hij een paar brokjes en wat hooi en dronk hij gewoon water. Tja.. wat doe je dan? Afwachten? In overleg met verschillende konijnenmama’s besloot ik dat inderdaad te doen.

Op zaterdagochtend stapte ik uit bed, toen ik Guus lusteloos in de ren zag liggen, met zijn koppie op de grond. Binnen 10 minuten zat ik in de auto, op weg naar de dierenkliniek. Daar begon een heel circus van medicijnen, sondevoeding en vochtinjecties. Guus ging de couveuse in, omgeven door warme kruiken, omdat hij erg was afgekoeld. Ik ging naar huis, terwijl mijn kleine nijn voor zijn leventje lag te vechten. De hele dag had ik buikpijn van de spanning. Om zes uur ’s avonds kwam het eindoordeel: hij zou het niet gaan redden. Zijn lichaam was teveel verzwakt om nog te reageren op alle pogingen hem er doorheen te slepen. Toen ik heel snel na dat telefoontje bij de kliniek arriveerde was het al te laat..

Volgens de dierenarts is het moeilijk aan te wijzen wat er precies gebeurd is. Konijnen zijn tere beestjes en een paar uur niet eten kan al het einde betekenen. Ze hebben gedacht aan een nierprobleem of een infectie, maar zeker weten doen we dat niet. Vanwege de snelle ontwikkeling van zijn ziekte is het nieuwe RHD2-virus ook een waarschijnlijke optie, maar then again: zeker weten doen we dat niet. Ze zouden er maandag tegen gevaccineerd worden, dus dat zou erg cru zijn. Feit is dat Bobbie zondagochtend ook ziek werd. We zijn direct met haar naar de dierenarts gegaan en na een hele dosis medicijnen leek het zondagavond (het moment van schrijven) een stukje beter te gaan. Ze eet weer, dat is al iets. We wachten in spanning af.. zijn we er nu op tijd bij?

Het is zo onverwacht en zo snel gegaan, ik kan het nauwelijks nog bevatten. Geen Guus meer in de tuin. Die lieve konijnenkusjes tegen mijn voet als ik op blote voeten liep in de zomer, dat vrolijke koppie dat me overal volgde waar ik ook ging, de snelheid waarmee hij op mijn schoot sprong wanneer hij voedsel rook (snel, anders heeft Bobbie het al te pakken). Het zijn nu alleen nog herinneringen.

Dag lieve Guus, dag lief vriendje. Wat hebben we het fijn gehad samen, ik ga je missen.