Groeten uit Göteborg deel 8: emigreren kost energie

Het is half zes in de middag als ik dit schrijf. Buiten is het acht graden en regenachtig. Het donker is al ingevallen in de kamer, dus de kaarsjes en een paar lampen verlichten de kamer. Heel anders dan tijdens de lange, lichte dagen van vier maanden geleden, toen ik de laatste keer een persoonlijke update schreef over ons leven in Zweden. Tijd voor een nieuwe editie van Groeten uit Göteborg, waarin ik vertel over de andere kant van emigreren.

Het voorjaar lijkt inmiddels alweer heel lang geleden, maar in mijn vorige update genoten we nog volop van de lange, zonnige dagen die we dit voorjaar hadden. Er was veel te doen in de stad en we namen alle nieuwe ervaringen met volle aandacht in ons op. Dat was ook het geval in de zomer. We leerden nieuwe mensen kennen, werkten urenlang in de (moes)tuin, plukten volop blauwe bessen in het bos en bezochten talloze eilanden. Verder kwamen familie en vrienden uit Nederland op bezoek en kreeg ik van Maurice een kano voor mijn verjaardag waarmee we gingen varen op de meren in de buurt. Zoveel om van te genieten! Maar tegelijk was de vrij regenachtige zomer vooral ook een hectische periode.

Klik hier voor alle edities van de serie Groeten uit Göteborg!

Emigreren kost energie

Waar ik in de vorige update vooral de positieve kanten van onze verhuizing benadrukte, is er ook een andere kant. Want het is simpelweg niet alleen maar rozengeur en maneschijn; dat kan ook bijna niet. Ik merk dat ik nog een beetje de balans aan het zoeken ben tussen wat ik online wil delen en wat ik privé houd. Mede omdat mensen toch vaak conclusies trekken op basis van een paar regels tekst die nooit het volledige verhaal vertellen. Tegelijkertijd merk ik aan de reacties via e-mail en Instagram wel dat het delen van mijn ervaringen op prijs wordt gesteld omdat mensen er herkenning uit halen, of ervan leren. Daarom schrijf ik toch deze blogpost, maar weet dus dat ik er voor kies om bepaalde dingen niet te delen.

Voorop staat dat Maurice en ik allebei heel gelukkig zijn op ons plekje aan de westkust van Zweden. We beginnen echt onze draai te vinden, een netwerkje op te bouwen. Voorlopig zie ik ons wel lekker in Zweden blijven. Maar er is ook een andere kant aan emigreren.

Een verhuizing kost vaak alleen op zichzelf al veel tijd en energie vanwege al het regelwerk dat erbij komt kijken. Voor een verhuizing naar het buitenland mag je daar een extra schepje bovenop doen, omdat er in twee landen allerlei instanties en bedrijven zijn waar je zaken moet regelen. Aan de Nederlandse kant verloopt dat over het algemeen nog wel soepel, maar in Zweden merken we dat we óveral zelf achteraan moeten gaan. En vooral: langs gaan, omdat dat beter werkt dan mailen of bellen. Dat kost tijd en energie. Hoewel ik ook moet zeggen dat het leven hier een stuk makkelijker wordt als je hier eenmaal je persoonsnummer en id kaart hebt.

De sneltrein denderende door

Naast al dat geregel én het thuis raken in een nieuwe omgeving, gebeurden er zaken die we vooraf niet per se voorzien hadden. Soms voelde het voor mij alsof we in een sneltrein zaten die maar bleef doordenderen.

Zo zijn we het afgelopen jaar ontzettend veel op en neer gereisd (vaak samen, soms apart van elkaar) tussen Nederland en Zweden, met name voor mijn werk. Dat kost tijd, geld én energie. Je bent voortdurend bezig met schakelen tussen twee locaties en aan het plannen. Daarnaast betekent het ook regelmatig een koorrepetitie afzeggen, of weer een voetbalwedstrijd niet kunnen spelen. Terwijl je juist wilt bouwen aan je nieuwe leven. In alle eerlijkheid begon het op en neer reizen ons dus ook langzaam een beetje tegen te staan. Mede ook omdat we geen rustmomenten hadden tussendoor, omdat er geen ruimte was om tussentijds vrije dagen op te nemen. Remote werken is een zegen, maar tegelijk kan het funest zijn voor je werk-privé balans. 

Göteborg en omgeving ontdekken? Klik hier voor mijn artikelen over West-Zweden!

In augustus is uiteindelijk besloten dat ik na 7 jaar afscheid ga nemen van mijn Nederlandse werkgever. Dat is een beslissing waar ik dubbele gevoelens bij heb, wat waarschijnlijk logisch is als je ergens zo lang met veel plezier werkt. Een werkgever loslaten kan net zo voelen als het verbreken van een relatie. Aan de andere kant realiseer ik mij nu ook, twee maanden na het nemen van die beslissing, dat het waarschijnlijk wel rust gaat brengen. Alleen nog naar Nederland reizen wanneer wij dat willen, in plaats van met twee benen in twee landen staan.

Solliciteren in Zweden: een hele andere arbeidsmarktsituatie

Bovenstaande situatie zette mij aan het denken over mijn vervolgstappen. Ga ik mijn volledig richten op freelance werk, of ga ik toch in Zweden een baan zoeken? Na veel twijfelen heb ik toch voor het laatste gekozen, omdat ik denk dat het ten goede komt aan mijn integratie in Zweden en het verder ontwikkelen van mijn taalkennis. Dat betekent: solliciteren!

Ik kan natuurlijk niet voor iedere branche of voor iedere regio in Zweden spreken, maar voor de regio Göteborg kan ik zeggen dat de arbeidsmarkt er heel anders uitziet dan in Nederland. Het is hier, met uitzondering van technische beroepen, absoluut niet de markt van de werknemer. De werkgever is hier aan zet en die heeft volop aanbod om uit te kiezen.

Voor jou 120 anderen, diverse opdrachten uitvoeren, cognitieve testen en gedrag voorspellende testen: als sollicitant moet je daar allemaal doorheen. Recruiters bellen zelden tot nooit terug en dus zit er niets anders op dan brieven schrijven. Uiteindelijk moet je in een ander land weer from scratch aan je trackrecord bouwen. Een hele andere ervaring dan in Nederland, waar bedrijven nauwelijks aan mensen kunnen komen en recruiters je om de haverklap benaderen. Maar dit is wel een ervaring waar ik weer veel van leer!

Al onze spullen zijn nu in Zweden

Zoals ik in een eerder artikel vertelde, huren we een gemeubileerde woning buiten Göteborg stad. Een deel van onze spullen hebben we aan het begin van het jaar al opgehaald, maar een deel stond nog in de Nederlandse woning die we zelf verhuurden.

Inmiddels is die situatie veranderd en zijn we aan het einde van de zomer met een vrachtwagentje op en neer gereden om het restant van onze spullen op te halen uit onze oude woning. Het was best lastig om te zien hoe de huurders met onze spullen (én het huis) zijn omgegaan. Wij zijn zuinig op onze meubels en om ze vol krassen en vlekken aan te treffen gaf me behoorlijk wat stress. Dat probeer ik los te laten, want ik kan er toch niets meer aan veranderen. We hebben een deel van onze spullen nu in huis gezet, de rest is opgeslagen. Alleen al het feit dat we nu weer aan onze eigen eettafel kunnen zitten, in plaats van de tuintafel die er al stond, voelt zo fijn!

Zoeken naar een koopwoning

In juni vertelde ik al dat we met een schuin oog naar koopwoningen aan het kijken zijn in de omgeving van Göteborg. Daar zijn we nu wat serieuzer mee bezig; we betalen immers liever hypotheek dan iedere maand een vrij hoge huur. We hebben op dit moment al talloze bezichtigingen achter de rug, maar hét huis zat er nog niet bij. Gelukkig hebben we de tijd en zijn we in de positie om kritisch te zijn, maar nu we al onze spullen hier hebben zou het wel fijn zijn om weer echt een eigen plek te gaan creëren.

Onze ervaring met Zweedse makelaars is dat ze weinig proactief zijn; je moet echt voortdurend zelf overal achteraan. We kennen inmiddels de meeste makelaars in ons gebied en de meesten hebben gevraagd om een lijstje van wat we zoeken, zodat ze ons een heads up kunnen geven als er nieuwe objecten op de markt komen. Toch blijkt in de praktijk dat we nooit gebeld worden en er steeds zelf achter moeten komen dat er nieuw aanbod op de woningsites staat. Gelukkig komt er regelmatig iets nieuws online en leren we door alle bezichtigingen steeds beter wat we zoeken en belangrijk vinden. Ik zal in een latere fase wel eens meer delen over hoe het kopen van een woning in Zweden precies gaat en waar je aan moet denken.

De stad én de taal beter leren kennen

Waar het de eerste maanden erg rustig was qua logees, hebben we afgelopen maanden veel mensen op bezoek gehad. Ook fijn dat onze moeders nu langs geweest zijn, zodat ze een beter beeld hebben van waar we zitten. Ik denk dat iedereen die echt de intentie had om langs te komen, inmiddels ook wel geweest is (sommigen zelfs vaker dan eens). Het is echt heel leuk om mensen rond te leiden in de stad en (historische) informatie met hen te delen. Eerlijk is eerlijk: door mijzelf zo te verdiepen in de plekken waar we langs gaan, leer ik zelf de stad ook steeds beter kennen.

Wat ook langzaam wel beter gaat is het beheersen van de taal. Mijn talencursus bij de Folkuniversitet valt helaas een beetje tegen, want het niveau van zowel de cursus als veel medecursisten lijkt niet echt op B1 niveau te liggen. Dat is wel het niveau waar ik me voor had ingeschreven, dus vooralsnog haal ik er niet veel uit. Toch proberen Maurice en ik het allebei inmiddels zoveel mogelijk te vermijden om Engels te spreken en juist ons Zweeds te oefenen. Dat levert af en toe vragende blikken op, maar over het algemeen krijgen we beiden veel positieve feedback. We delen natuurlijk onze succesmomentjes ook met elkaar: “Ik heb een heel telefoongesprek gevoerd in het Zweeds!”. Erg fijn om te merken dat we vooruit gaan.

De pauzeknop indrukken

Concluderend gaat emigreren dus, zoals veel in het leven, met ups en downs. Bovenstaande leest misschien wat negatief, maar het is wel een realistische weergave. We hebben het enorm naar ons zin en we aarden steeds meer hier in het noorden, maar er gebeurt ook zoveel dat veel energie kost. De mensen in onze (zakelijke) omgeving lijken dat niet altijd te begrijpen, getuige de opmerkingen die we krijgen. Eerlijk denk ik ook dat je pas echt begrijpt wat de impact van een emigratie, met alles er omheen, is als je dit zelf doormaakt.

Hoewel ik grootse plannen had voor mijn site de afgelopen maanden, lukte het me niet daar verder vorm aan te geven. Sinds de beslissing om mijn werk in Nederland te beëindigen, voelde ik mijn batterijtje heel rap leeg lopen. De afgelopen tien maanden was het noodzaak om aldoor ‘aan’ te staan en het lijkt wel alsof ik nu weer even moet leren hoe ‘uit’ staan ook alweer moet. Lastig, maar ik voel dat het noodzakelijk is om even rustig aan te doen en gelukkig krijg/heb ik daar ook de ruimte voor.

Dat betekent lange wandelingen maken met de hond tussen de prachtige herfstkleuren, schrijven als ik daar zin in heb en verder maar zien wat de dag me brengt. De energie komt dan vanzelf weer terug en dan gaan we volop kerstmarktjes bezoeken en ons storten in de kerstsfeer die zo fijn voelbaar is in Göteborg. Daar heb ik nu al zin in!

Wil je meer zien over onze emigratie naar Zweden? Volg me dan op Instagram, daar deel ik regelmatig kijkjes achter de schermen. Tot daar!