Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Allsecur
Rustig wacht ik af tot de vrachtwagenchauffeur voor mij zijn collega-chauffeur heeft ingehaald. Er is door deze slakkengang een kleine file ontstaan, maar helaas zit er weinig anders op dan de versnelling een tandje terugzetten en rustig doorrijden. Ik zet de radio een tikje harder en zing vrolijk mee met het nieuwste nummer van Douwe Bob. Dan zie ik in mijn achteruitkijkspiegel een auto keihard aan komen rijden. Ik vraag me af of hij op tijd gaat zien dat hij moet remmen. Dat dat niet zo is, blijkt uit de idiote manoeuvre die hij vervolgens uithaalt en mijn auto op een haar na mist. Het scheelde niet veel, dus mijn irritatie is gewekt. Voor even dan, twee minuten later ben ik het weer vergeten.
Dagelijks zie ik heel wat kilometers asfalt onder mij door glijden, onderweg van huis naar werk en terug. Een route waarbij de fietsafstand veel te groot is en openbaar vervoer mijn reistijd minstens 2,5 keer zou verlengen. De auto dus. Ik kan het mij nog goed herinneren; mijn eerste autootje. Een Ford Ka uit 2000, geheel roestvrij en helemaal van mij. Ik reed er tijdens mijn Masterstudie bijna dagelijks mee op en neer tussen Eindhoven en Nijmegen en was er zo trots op! Het autootje (lees: formaat koekblik) dat inmiddels is ingeruild voor een groter exemplaar, maar dat ervoor zorgde dat ik rijden echt leuk ging vinden. Of nouja, meestal dan..
Meestal; want natuurlijk zijn er momenten dat ik compleet verbaasd en vol ergernis in de auto zit. Zoals in de bovenstaande anekdote. Maar er zijn zoveel meer voorbeelden van ergernissen te noemen. Mensen die geen richting aangeven, mensen die veel te langzaam rijden (gevaarlijk!) of juist extreem lopen pushen, mensen die slingeren omdat ze aan het appen zijn of mensen die de gekste moves uithalen, ik stoor me er mateloos aan. En een geïrriteerde kreet kan ik op zulke momenten niet altijd inhouden. En er zijn ook wel eens momenten dat ik even enorm onzeker ben, in een compleet onoverzichtelijke verkeerssituatie bijvoorbeeld.
Maar meestal houd ik enorm van mijn auto. Waarom? Omdat hij me vrijheid geeft. Dat was al zo toen ik net mijn rijbewijs had, maar het is altijd zo gebleven. Ik heb al wel eens vaker geschreven over mijn roadtrips door o.a. Zweden; ik vind het zo relaxed om over verlaten wegen te rijden en zo nieuwe plekken te ontdekken. Het geeft me een heel rustig gevoel. Maar ook thuis, op de grauwe banen asfalt ga ik graag op weg met de auto. Even rustig nadenken, lekker een muziekje luisteren en keihard meezingen (niemand die me hoort, dus inhouden hoeft niet, haha!) of even gezellig bijkletsen met een vriendin aan de telefoon. Het gevoel dat ik kan gaan en staan waar ik wil en vooral ook ’s avonds mij niet hoef te begeven op donkere, verlaten stations. Het is echt even mijn eigen wereldje op het moment dat ik achter het stuur kruip. Ondanks de mafkezen die je af en toe tegenkomt op de weg.
Vind jij autorijden leuk? Waarom wel of waarom juist niet?
Ik heb mijn rijbewijs pas 2 jaar, maar kan inmiddels zeggen dat ik autorijden echt leuk ben gaan vinden. Ik moet toegeven dat ik 5-baans snelwegen nog niet echt een feestje vind, maar verder gaat het wel prima. Alleen andere automobilisten die gevaarlijke toeren uithalen, vind ik nooit zo’n feest. Het gaat dan inderdaad vooral om slingerende auto’s, bumperklevers, mensen die veel te zacht rijden etc.
Jep, van sommige mensen vraag je echt af waarom ze toch zo tekeer gaan op de weg. Beetje doorrijden oke, maar soms is het echt onbegrijpelijk..
Ik ben inmiddels iets minder fan van auto rijden dan dat ik een jaar geleden was. Puur omdat ik iedere dag zover moet rijden voor mijn werk in de spits tijden. Zo ontzettend veel irritaties heb ik op de weg. Zoveel idioten rijden er rond die gewoon geen rijbewijs verdienen. Zucht. Maar ik zou ook echt niet zonder auto kunnen. Het geeft inderdaad zoveel vrijheid!
Hm ja, spit rijden is inderdaad niet heel relaxed. Voorheen stond ik elke dag in de file; op mijn huidige route heb ik er gelukkig minder last van. Maar vrijheid it is idd!
Ik hou helemaal niet van autorijden. Doe er één keer in de week boodschappen mee en gebruik hem voor familiebezoekjes (dat is ook de voornaamste reden dat ik hem heb). Ik zou eerder verhuizen voor een baan dan elke dag rijden.
Toch snap ik je punt. Mijn man is nu (36) bezig met zijn rijbewijs omdat hij ook zo verlangt naar die vrijheid. In m’n eentje zou ik niet zo snel naar Italië o.i.d. rijden, maar als je kunt omwisselen is dat veel makkelijker. Door hem weet ik dus ook hoe onpraktisch het is als je geen auto kunt rijden (of geen auto hebt) ;-)
En als thuiswerker mis ik wel dat moment na je werk dat je even Zen kunt worden voordat je weer in de hectiek thuis komt.
Wat jammer dat je autorijden niet leuk vindt.. mag ik vragen hoe het komt? Het is inderdaad erg makkelijk als je een beetje kunt afwisselen, dat scheelt enorm!
Ik zou mijn auto echt niet kunnen missen. Al beklaag ik mezelf wel eens als ik zoals deze week uren in de file sta. Irritaties genoeg dus, maar nog lang niet zoveel dat ik mijn auto zou opgeven.
Autorijden geef je inderdaad de vrijheid en ik vind het heerlijk! Zeker nu ik automaat rijd vind ik files niet meer zo erg. Tevens heb je dan tijd om eens goed om je heen te kijken op de snelweg.
Er zijn echt zoveel stomme mensen op de weg! Toch vind ik autorijden meestal ook wel fijn, al dacht ik daar vroeger wel anders over. Mijn rijbewijs halen was een hele uitdaging, maar ik ben zo blij dat ik het heb! En mijn eigen auto natuurlijk, want in andermans auto rijden vind ik nogal arelaxed.
Dat vind ik ook; ik moet altijd even wennen aan een andere auto.. mijn eigen wagentje is toch het prettigst!
Ik ben gelukkig wat meer fan geworden van auto rijden. Ik doe het nu, verplicht naar werk dagelijks en dat gaat straks ook zeker niet veranderen. Ik ben erg blij met onze (Casper) Capture, erg fijne auto waar ik overal mee naartoe kom!