Twintiger aan het woord: Dina (24) herstelt van een burn-out

Twintiger aan het woord is een rubriek waarin ik jou aan het woord wil laten over wat jou drijft in de keuzes die je maakt; wat zijn je dromen, je ambities? Droom je van een groot gezin, wil je voorlopig nog lekker studeren, of ambieer je een topfunctie bij een grote multinational? Ik ben benieuwd hoe jij de komende jaren voor je ziet. Vandaag in Twintiger aan het woord: Dina (24). Ze is herstellende van een burn-out en probeert er alles aan te doen om weer beter te worden, zodat ze weer net zo kan genieten van alles als voorheen.

‘Mijn naam is Dina en ik ben 24 jaar oud (of jong, daar ben ik nog niet helemaal over uit). Ik heb ‘Europese Talen en Culturen’ aan de Rijksuniversiteit in Groningen gestudeerd, daarnaast werkte ik 16 uren per week in een callcenter. Het werken in een callcenter valt best mee hoor, het is niet zo erg als mensen wel eens zeggen. Tenminste, ik heb het nooit als vervelend ervaren. In september 2014 merkte ik dat er iets niet helemaal goed ging met mij, mijn leven was te druk. Het heen en weer reizen van mijn woonplaats naar de universiteit, het werken, school, stress, stress, nog meer stress, sociale contacten onderhouden, hobby’s, sporten, het was me eigenlijk allemaal te veel… Ik wist niet meer hoe ik de spreekwoordelijke ballen in de lucht moest houden. Ik besloot daarom te stoppen met werken, zodat ik wat meer tijd had voor alle andere dingen. Man, wat gaf me dat een ademruimte zeg! In November 2014 merkte ik dat het stoppen met werken niet genoeg was, ik kreeg de diagnose burn-out (en nog wat extra gratis “cadeautjes” die bij dit ziektebeeld horen) en besloot te stoppen met studeren.’

‘Tsja, hoe ziet een gemiddelde dag of week van een werkloze, niet studerende, vierentwintigjarige er dan uit? Dat is voor mij een hele moeilijke vraag. Doordat ik ziek ben en dus ben gestopt met werken en studeren, heb ik geen vakantie. Sommige mensen denken dat het een ‘lang leve de lol’-periode is, maar dat valt behoorlijk tegen. Het is voor mij heel moeilijk om mijn dagen, weken of zelfs maanden te plannen, want juist door te plannen krijg ik alleen maar meer stress. Nu ik thuis zit heb ik veel tijd om te bloggen, te lezen, buiten te spelen (als het zonnetje schijnt) en te sporten. Dit waren precies de dingen waar ik veel energie uit haalde toen ik het zo druk had, maar dus nooit echt tijd voor kon vrijmaken.

Je zou mijn weken eigenlijk het best kunnen beschrijven als een soort ‘chronische weekenden’ (zo klinkt het eigenlijk best leuk om ziek te zijn). Omdat ik momenteel niet echt een ‘doel’ heb (natuurlijk wil ik graag weer ‘beter’ worden) zoals de meeste mensen van mijn leeftijd dat hebben, probeer ik op verschillende manieren het taboe rondom psychische ziekten te doorbreken. Sinds een tijdje probeer ik ook weer om mij heen te kijken voor een simpel baantje, zodat ik weer een beetje kan wennen zeg maar. Vanaf volgende week heb ik werk voor een á twee uurtjes per week. Dat klinkt niet heel erg bijzonder, maar het is best een grote stap voor mij.’

‘“Take time to do what makes your soul happy” is een van mijn levensmotto’s. Dit motto is op dit moment ook ontzettend toepasselijk op mijn eigen leven. Ik probeer er alles aan te doen om weer beter te worden en weer net zo te kunnen genieten van alles, zoals ik dat voorheen deed, maar ik ben me er heel erg van bewust dat dit tijd kost. Mahatma Ghandi zei ooit: “Be the change that you wish to see in the world.”. Vroeger vond ik dat altijd zo’n cheesy uitspraak, want ik dacht dat het geen verschil zou maken als één mens op aarde iets wilde veranderen. Nu weet ik beter. Doordat ik open ben en schrijf over mijn burn out, merk ik dat mensen in mijn omgeving (maar ook mensen die ik niet ken) meer open durven te zijn over hun psychische klachten (of over die van hun naasten) en ervaringen hiermee.’

‘Over mijn toekomst kan ik momenteel nog niet nadenken. Alles wat ik had gepland, is doordat ik ziek ben geworden even helemaal van de baan. Ik weet niet of ik weer wil studeren of dat ik liever wil gaan werken. Eigenlijk vind ik het wel best zo, om even niks op de planning te hebben. Op deze manier kan ik veel meer in het ‘nu’ leven (man, wat klinkt dat zweverig) en werken aan mijn gezondheid. Wel heb ik wat dingen op mijn ‘to do before I die–lijstje’ staan: ik wil graag eens het Noorderlicht zien, ik hoop ooit moeder te mogen worden, een andere achternaam aan te mogen nemen… En verder? Ik zie het allemaal wel. Je kunt je leven niet plannen zoals je wilt, want er zal een moment komen, dat er iets gebeurt in je leven, waardoor alles even over de kop vliegt. Als ik maar gelukkig ben, dan vind ik verder alles helemaal prima!’

Wauw, wat een prachtige conclusie van een ontzettend eerlijk en open verhaal, Dina. Ik vind je zo sterk en krachtig en wens je alle geluk toe. Het Noorderlicht staat overigens ook op mijn lijstje, lijkt me fantastisch om eens te zien.. :-) Dina heeft een geweldige blog, waar ze bijna dagelijks haar feelgood artikelen plaatst. Ga zeker eens kijken op dinastie.nl voor een flinke dosis inspiratie! Wil jij ook meedoen aan Twintiger aan het woord? Stuur me dan even een mailtje, of reageer in de comments.

Volg je me al op een van deze sociale netwerken?
Bloglovin’ – Twitter – Instagram