Weekendoverpeinzingen: Afgestudeerd en aan het werk

Het aantal werkloze net afgestudeerde academici was in 2013 twee keer zo hoog als in 2009, blijkt uit de WO-Monitor.

Dit bericht las ik begin mei op Dub Nieuws. De WO-Monitor is een landelijke enquête die sinds 2009 tweejaarlijks wordt afgenomen bij recent afgestudeerde master- en doctoraalstudenten aan Nederlandse universiteiten. Was ik verbaasd tijdens het lezen van dit bericht? Eigenlijk niet. Uit die WO-Monitor blijkt dat een groot deel van de recent afgestudeerden flink wat tijd nodig heeft om een (passende) baan te vinden en dat is precies wat ik in mijn omgeving ook merk.

Omdat mijn pad van HAVO naar HBO naar Universiteit een beetje omslachtig was, studeerden er om mij heen al verschillende mensen af terwijl ik nog bezig was. Maarja, die baan vinden… Een huisgenootje uit het studentenhuis waar ik vier jaar woonde had er een jaar voor nodig om een baan te vinden die aansloot bij zijn studie. ‘Maarja, dat was drie jaar geleden en rond mijn afstuderen wordt het vast beter’, hield ik mezelf voor. Niets blijkt minder waar, want nog altijd hoor ik om me heen dat vrienden en kennissen vaak nog lang in een bijbaan blijven hangen: een halfjaar tot een jaar is echt geen uitzondering. Sommige onder hen die wel een fulltime job vonden doen nog altijd niet het werk waar ze voor gestudeerd hebben.

En ik? Nog voordat ik afgestudeerd was had ik mijn eerste sollicitatiegesprek. Twee weken later zat ik met de directeur aan tafel. Ik had er een ontzettend goed gevoel over, maar van de twee laatste kandidaten die nog in de race waren, viel ik af. Enorm teleurgesteld, maar wel met een gevoel dat een andere baan snel zou komen, omdat dit zo hard gegaan was. Ik had immers nooit stilgezeten en dus al een redelijk gevuld CV?! Ook de (grote) opdrachten als tekstschrijver begonnen te komen. Superleuk en wat een eer! Daarnaast kon ik ook beginnen aan een tijdelijk project bij een interessante werkgever. Een enorme drukte, terwijl ik in de avonduren mijn scriptie schreef. Ik bleef ondertussen solliciteren op de vacatures die ik interessant vond. Op vacatures waarvan ik 100% zeker wist dat mijn profiel een match was. Op vacatures die me zó enorm aanspraken dat ik er een vurige brief naartoe kon schrijven. Maar toen…..

De ene na de andere afwijzing. Ik werd afgewezen voor een functie bij een bedrijf 15 kilometer van ons vandaan omdat de woon-werk afstand te groot was (huh?!). Ik werd afgewezen voor een junior vacature, omdat ze iemand hadden gevonden die 5 jaar ervaring had (huh?!). Niet alleen bij mij, ook bij vrienden hoorde ik dit soort rare redenen. Iemand die gedurende 4 jaar naast haar opleiding bij een communicatiebureau werkte, werd ergens anders afgewezen wegens te weinig ervaring voor een junior. Heel vreemd. Wat zit hier nu achter, willen werkgevers echt iemand die net van school komt en tegelijk 5 jaar ervaring heeft (wat onmogelijk is)? Of krijgen ze gewoon zó veel brieven dat ze niet eens meer beginnen aan het lezen ervan? Is een sollicitatiebrief nog wel de manier tegenwoordig? En solliciteren via sociale media dan? Of is een breed netwerk het sleutelwoord?

Ik weet het antwoord niet en snap eerlijk gezegd ook niet waarom werkgevers niet wat eerlijker zijn over wat ze écht zoeken. Om het heft in eigen hand te nemen besloot ik te solliciteren op een leerwerkplek bij een supergaaf bedrijf (een blogje daarover volgt nog). Een communicatie job voor (maximaal) een halfjaar waar ik ervaring kan opdoen, mag leren, fouten mag maken, kan meekijken. Ik heb er zin in, maar vind het ook erg spannend! Morgenvroeg om 10 uur begin ik. Yeah!!

Ik zou het leuk vinden als je me volgt op Bloglovin’!

CREDITS FOTO: JOBBIRD.COM