Weekendoverpeinzingen: ‘Wat is het ergste dat kan gebeuren?’

‘Wat is nou het ergste dat kan gebeuren?’ Deze vraag stelde ik afgelopen week aan een collega, toen we na werktijd nog even stonden na te praten over het een en ander. Allebei namen we deze week deel aan een training van de holding waar ons bedrijf onder valt. Een inspirerende dag waarin het thema kom uit je comfort zone en just do it centraal stond. Toen ik in de auto naar huis het gesprek van even daarvoor nog eens de revue liet passeren, moest ik even in mijzelf lachen. Dat uitgerekend ik deze vraag aan iemand anders zou stellen had ik een jaar of anderhalf geleden niet durven denken.

Zo nu en dan sta ik even stil wat er in de afgelopen anderhalf jaar is gebeurd. Welke stappen ik heb gezet. Was mijn batterijtje vorig jaar totaal leeggelopen door altijd 200% geven, een immer veel te hoge lat en enorm verantwoordelijkheidsgevoel, voel ik me nu happy, energiek en heb ik veel zin om dingen te ondernemen. De sleutel? Het besef dat ik iets moest veranderen in mijn leven, om vooruit te komen. Om dingen in beweging te zetten. Het werd tijd om de comfortzone (stapje voor stapje) te gaan verlaten. Tijd om mijn leven meer kleur te geven, maar tegelijk goed te blijven luisteren naar de signalen die mijn lichaam mij geeft.

Grenzen verleggen

Voor veel mensen is het verleggen van grenzen enorm lastig. De alarmbellen gaan af, want ‘hey, zoals ik het altijd deed ging het toch ook goed?’. En in veel gevallen is dat ook zo, want mensen houden nu eenmaal van die comfortabele positie. Maar soms kan het ook stilstand betekenen, een positie waarin persoonlijke groei bijna niet mogelijk is. Terwijl die momenten van groei juist zo waardevol zijn, omdat ze zoveel opleveren. Buiten je comfort zone gaan maakt je sterker dan daarvoor en zorgt ervoor dat je dichter bij persoonlijke doelen komt. Het brein verwerkt nieuwe informatie het beste in kleine stapjes en met ieder stapje bouw je aan nieuw zelfvertrouwen. Niet alleen heel waardevol en leerzaam, maar vooral ook erg leuk! Zo ging ik vorig jaar een paar keer alleen op reis, bezocht ik mijn eerste dance feestje en  een event waarbij ik niemand kende en boekte ik stapje voor stapje progressie om over mijn podiumangst heen te komen. Door andere mensen stukjes van opnames te horen en op de muziekschool de microfoon weer in de hand te nemen.

Wat is het ergste dat kan gebeuren?

Soms zijn er nog wel eens momenten, dat ik ergens enorm tegenop zie. Dat ik twijfel of ik iets wel kan. Of ik niet genadeloos ga falen. Ik denk dat veel mensen zulke momenten wel herkennen, in meer of mindere mate. In zulke gevallen stel ik mijzelf vaak de vragen ‘Wat is het ergste dat kan gebeuren?’ en ‘Als dat allerergste dan daadwerkelijk gebeurt, wat dan?’ Of hooguit een enkele keer: ‘Over 12 uur vanaf nu is het weer voorbij. I’ll survive.’ En in the end blijkt het negen van de tien keer helemaal niet zo erg te zijn.. vaak juist leuker dan gedacht! Op die manier leerde ik prachtige mensen kennen, kon ik mooie reizen maken, switchte ik naar een hele fijne job en leerde ik vooral mijzelf beter kennen. Terugkijkend blijkt dat al die kleine stapjes buiten mijn comfortzone me fantastische dingen hebben geleerd en opgeleverd. Dat ik steeds sterker in mijn schoenen sta en steeds meer de schoonheid in kleine momenten zie. Een groot geschenk, als je het mij vraagt.

Wat is jouw manier om buiten je comfort zone te kijken?