Het bloed stijgt naar mijn wangen, mijn handen beginnen te trillen en het voelt alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Haar vraag overvalt me: ‘durf je het aan, dit nummer door de microfoon te zingen?’.. Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Zouden de drummers in het lokaal hiernaast het horen? En misschien zit er wel iemand op de gang die meeluistert? En wat dan als ik dan nu net die hoge c net niet haal, terwijl dat normaal wel lukt? Uiteindelijk werd er die avond niet met microfoon gezongen. Het probleem: ik wil wel zingen, maar ik durf niet..
Ik kan het niet ontkennen: ik heb last van podiumangst. Of plankenkoorts, zo je wilt. Een verschijnsel dat zich – hoewel voor iedereen verschillend – vaak zowel fysiologisch als cognitief uit en waar veel mensen last van hebben. Al meer dan 10 jaar ga ik met ontzettend veel plezier naar mijn zanglessen en ooit zong ik zelfs een tijdje in een coverbandje. Maar op het moment dat het zingen voor anderen heel concreet wordt sla ik dicht en wordt de wereld om me heen een grote blur. En eigenlijk is dat heel raar, want als ik een presentatie moet geven of ergens anders mijn stem moet laten horen lukt me dat zonder problemen. En muziek (maken) is what I love. Alleen als het gaat om zingen voor publiek..
Door de jaren heen heb ik veel gelezen over podiumangst en er zijn nogal wat adviezen die vaak gegeven worden: zorg dat je goed uitgerust bent de avond voor een optreden, doe zo nodig ademhalingsoefeningen om jezelf rustig te krijgen, kijk over de hoofden heen en kijk je publiek niet aan, stap ‘in’ de podiumverlichting zodat je beter overkomt en je zelf het publiek minder goed ziet. Met behulp van deze tips zou je je rustiger en zelfverzekerder moeten voelen, waardoor je met een beter gevoel op het podium staat. De keren dat ik opgetreden heb, merkte ik dat het inderdaad hielp om me sterker te voelen, maar het blijft eng. En hoewel ik er soms niet onder uit kan, doe ik dat dan ook liever niet. Maar creëer je daardoor onbewust zelf geen drempel?
Afgelopen week las ik op internet een quote van Eleonor Roosevelt: ‘You gain strength, courage and confidence by every experience in which you really stop to look fear in the face. You must do the thing you think you cannot do.’ Voor velen van jullie zijn deze woorden vast bekend, maar ik kende de quote niet. Ze zetten me aan het denken. Want hoewel het een grote droom is om ooit een single op te nemen en de wereld te laten horen wat ik kan (ik hoor van zangdocenten dat ik het kan, dus daar ligt het niet aan, haha!).. hoe moet ik dat ooit doen als ik niet écht durf? Ik besefte me dat iets dat je eng vindt nooit dat wat je het liefste doet in de weg mag liggen. Dat vind ik ook echt, maar soms is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik doe mijn best; vanaf nu probeer ik mijn podiumangst me niet meer tegen te laten houden bij het doen wat ik het liefste doe: zingen. En dan beginnen we eerst maar bij stap één: die microfoon opnieuw in mijn handen nemen en genieten van de muziek.
Hebben jouw angsten of twijfels je wel eens tegengehouden in het vervullen van je dromen, of hebben ze je juist een boost gegeven om iets wél te doen? Ik ben benieuwd!
Knap dat je dit zo vertelt! Misschien is dit al een kleine stap om je podiumangst te overwinnen? :)
Mooi geschreven, Amy! Ik kan me wel voorstellen in welke situatie jij je bevindt. Heel veel succes ermee in ieder geval!
Wat ben ik trots op je!
Ik twijfel altijd heel veel aan mijzelf. Kan ik het wel? Zal het resultaat goed zijn? En daarbij onderschat ik mijzelf ook heel vaak. Maar heel soms, dan heb ik een opwelling. Niet vaak, maar heel soms. Dan zet ik mijn verstand op 0, denk ik niet meer na, en doe ik het gewoon. En als ik eerlijk ben, dan ben ik altijd blij dat ik het gedaan heb.
Wat een prachtige en eerlijke reactie Jessica, fijn dat je dat durft te delen. Soms werkt het inderdaad goed om je verstand op nul te zetten en iets gewoon te doen.. Go for it!
Dankjewel Amy! :) Ik hoop dat het voor jou ook werkt, dat je je dromen waar kunt maken en dat we over een tijdje je eerste single kunnen kopen :)
Mooie quote, ik kende ‘m nog niet. Ik denk dat ik er zelf ook wat meer naar moet gaan leven ;)
Mooie blogpost, goed dat je dit met ons hebt gedeeld! Ook ik kijk uit naar je eerste single ;)
Haha, dankjewel. Wie weet.. Ooit! ;)
Zelf ben ik veel te onzeker om zoiets te doen, maar eigenlijk moet je je dromen nastreven en gewoon gaan! Als je het niet probeert, ga je het nooit weten en misschien spijt hebben dat je het niet geprobeerd hebt. Succes!
Mooi artikel en goed om over na te denken. Ik durfde vroeger niet eens voor de klas te staan: ik sloeg helemaal dicht, begon te zweten (altijd leuk) en wist niet meer wat ik moest zeggen. Bij mij heeft opnieuw het doen en doen en doen alleen maar geholpen om hier vanaf te komen. Maarja of het een bewuste keuze was? Niet echt: ik moest namelijk wel een presentatie houden, anders zou ik een onvoldoende krijgen ;-) Maar door je grenzen over te gaan overwin je dus wel “iets”, ook al is het maar een klein beetje. Al die kleine beetje zorgen uiteindelijk voor een groot iets: je angst overwinnen. Goed in ieder geval dat je gaat proberen, dat is de eerste stap! X
Wauw, wat een uitgebreide reactie.. Thanks! Lukt het je nu om presentaties te geven zonder enorme zenuwen? Knap!
Wat mooi geschreven! Ik weet nog dat ik in de studio stond om een single op te nemen: ik vond het zo eng! Terwijl je daar maar met een paar mensen bent. Ik heb wel verschillende keren op het podium gestaan (met mijn dansgroep en met het cabaretgroepje van mijn vader), maar mijn hobby zal het ook nooit worden.
wat goed dat je hierover durft te schrijven en je schreef het echt heel pakkend. Ik zou het niet kunnen ik zou echt door me knieën zakken van angst dus begrijp je wel, misschien stapje voor stapje proberen?
wat super goed dat je hier een artikel over schrijft. Ik heb ook een soort van podium angst… of hoe je het noemen wilt… Ik sta niet graag op een podium of in de belangstelling, super eng! Door het gewoon TE DOEN verleg je je grenzen en zie je dat over je grenzen heen gaan juist super goed voelt als je het eenmaal hebt gedaan.
Ah, wat balen dat je hier last van hebt. Ik heb zelf jaren gedanst en vond het heerlijk om op het podium te staan. Maar.. als ik een solo had dan kneep ik ‘m enorm. Ik had niet perse podiumangst maar ik was soms wel zó zenuwachtig dat ik echt 100x naar de wc moest en enorm zweette en stond te shaken. Maar weet je.. achteraf valt het allemaal reuze mee! Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt en hoe leuker. Uiteindelijk genoot ik zelfs van solo’s. Gewoon doen, you’ll love it :)