Toen ik twaalf was, kon ik niet wachten om achttien te worden. Mijn onzekere zelf had ik dan ingeruild voor een wereldwijze, leukere versie van mezelf. Een versie die bovendien zou mogen autorijden. Op mijn achttiende dacht ik: als ik ooit afgestudeerd ben, dan heb ik een goede baan en kan ik reizen naar verre landen en mooie spullen kopen. Terwijl ik nu, met mijn vijfentwintigste verjaardag in aantocht denk: laat de zelfverzekerde thirtysomething jaren maar beginnen! Het is grappig hoe het leven loopt en hoe je met elke fase in je leven weer nieuwe wijsheden en levenslessen opdoet. En hoe ouder je wordt, hoe meer verantwoordelijkheden je krijgt. Mensen verwachten iets van je. Zo blijkt.
“Ben je eigenlijk van plan om nog lang fulltime te blijven werken, of heb je, uhh, andere plannen?”
Een klein moment van verbazing diende zich aan, want wat bedoelt ze nu? Doelt ze op alle reizen die ik in mijn leven nog wil maken? Of denkt ze dat ik lekker parttime thuis wil zitten, om van het leven te genieten? Dat zou misschien helemaal niet zo’n gek idee zijn, want dat bewust genieten lukt me nog niet altijd zo goed. Of moet ik misschien vrijwilligerswerk gaan doen naast mijn werk? Niets van dit alles. De mevrouw die deze vraag een tijd terug aan me stelde was recruiter en ze doelde op babyplannen.
Babyplannen. Wat?!? Ik moet nog vijfentwintig worden, waar heb je het over?! Nadat mijn verbazing eigenlijk alleen maar groter werd, kwamen er verschillende gedachten boven. Even dacht ik aan wat oud-klasgenootjes. Ook vijfentwintig. Waarvan er vorig weekend eentje trouwde. Drie van hen hebben hun eerste stapjes in de babywereld al gezet en bij eentje is er een baby on the way. Wauw. Zijn “we” dan echt gaan behoren tot de wereld der volwassenen? Hoewel ik op mijn twaalfde dacht dat vijfentwintig echt heel oud was, voel ik me soms nog helemaal niet volwassen. En kan ik enorm genieten van nieuwe kennis opdoen, leren, maar ook van lekker uitslapen en onverwachte stedentripjes, enzovoort. ‘Maar’, zei een vriendin, ‘vergeet niet dat jij ook al ruim anderhalf jaar samenwoont’. Tja, dat klinkt eigenlijk best volwassen. Iets waar ik dertien jaar geleden slechts over had durven dromen.
Deze overpeinzingen maakten echter ook snel plaats voor boosheid. Wat had deze mevrouw de recruiter te maken met mijn levensloop, mijn gezinsplannen, mijn privéleven? Ik heb toch niet jaren gestudeerd om vervolgens thuis te gaan zitten broeden? Kinderen kwamen nooit voor in mijn toekomstdromen en natuurlijk weet ik dat dat ooit gaat veranderen. Maar ik wil werken, leren, beleven, ervaring opdoen en al die dingen meer! En daarnaast: wie zegt dat een carrière en baby’s niet samen kunnen gaan? En baby’s maak je volgens mij ook niet alleen: zou er misschien een kleine mogelijkheid kúnnen zijn dat mijn vriend zich daar ook mee wil bemoeien? Anno 2014 vind ik het onbegrijpelijk dat je als vrouw aangesproken wordt op je gezinsplanning. Volgens de wet had deze mevrouw deze vraag trouwens helemaal niet aan mij mogen stellen, maar dan nog. Had ze het ooit gevraagd aan een mannelijke sollicitant? Waarschijnlijk niet. Hebben al die vrouwen in de jaren zestig dan voor niets zo hard gestreden voor gelijke rechten voor vrouwen en mannen? Waarom wordt het door velen nog steeds als vanzelfsprekend gezien dat een vrouw na het behalen van haar diploma’s last krijgt van een tikkend klokje? Mogen “we” dat misschien zelf bepalen?
Leef je leven volgens je eigen keuzes en dromen. Daar houd ik me maar aan vast. En dus droom ik nog maar even weg, van die mooie trektocht door Noord-Zweden die op de planning staat.
Ik zou het leuk vinden als je me volgt op Bloglovin’!
Note: Wat ik in deze blogpost beschrijf gaat niet over het feit of ik al dan niet kinderen wil en wanneer (Want: ja en óóit. Niet nu). Het betekent ook niet dat ik mensen veroordeel die andere keuzes maken. Juist niet. Het gaat over mijn gedachtes toen ik besefte dat er een soort ‘standaard’ heerst in de maatschappij en dat men iets vindt van keuzes die je maakt en zou moeten maken.
Oh zo herkenbaar dit blogje! Ik ben al bijna 2 jaar getrouwd en krijg vaak nog de vraag wanneer de kinderen ‘nou eens komen’ . We weten nog niet eens of we dat willen en anders komt dit vanzelf als WIJ er klaar voor zijn. Dat eeuwige gezeur omdat het er bij schijnt te horen ;-)